Titel: In het bloed                                 (Mercy Thompson, #2)
Auteur: Patricia Briggs
Uitgeverij: De Fontein
352 p.

“Garagehoudster Mercedes ‘Mercy’ Thompson is behalve vriendelijk, scherpzinnig en nieuwsgierig ook onafhankelijk, loyaal en koppig – eigenschappen die haar al vaker in de problemen hebben gebracht. Voor haar vrienden (of dat nu weerwolven, vampiers of ‘gewone’ mensen zijn) gaat ze door het vuur, dus als haar vriend Stefan haar hulp inroept komt het niet in haar op om te weigeren.

Zelfs niet als dat betekent dat ze oog in oog komt te staan met iets wat alleen in nachtmerries zou mogen bestaan – want Stefan is dan wel een vriend, maar de andere leden van zijn vampiernest denken heel anders over Mercy …”

Mijn mening:

Mercy leeft tussen een veelvoud aan bovennatuurlijke wezens én toch is zij als gedaantewisselaar nog steeds uniek doordat haar soort nog maar zelden voorkomt. Ze staan ook bekend als Lopers en die benaming lijkt haar op het lijf geschreven te zijn. Ze mag dan wel een garagehoudster in plaats van een athletiekster zijn maar de hindernissen die ze voor de voeten krijgt geworpen zijn indrukwekkender als de 400m hordelopen en het sprintrecord verbreken gaat haar vrij vlot af wanneer ze wordt opgejaagd door een mix van magische wezens.

Omdat ik niet teveel van het verhaal wil prijsgeven ga ik me vooral toespitsen op de zaken die mijn persoonlijke voorkeur dragen. Zo hou ik er bijvoorbeeld van hoe Mercy haar naam waarmaakt en rekening houdt met het leed dat zowel mensen als paranormale schepsels wordt aangedaan. Maar ook van de manier waarop ze zich zelf wegcijfert en haar angsten opzij schuift wanneer het om haar vrienden gaat.

Van alle verschillende wezens in dit boek hou ik bovendien het meeste van de wolven die samen een sterke eenheid vormen. Uiteraard verloopt dit niet altijd even vlot en zijn er een heel deel stroebelingen, maar bij hen voelt het aan alsof ze samen een grote familie vormen én voor elkaar opkomen ondanks hun verschillen.

Nog een pluspunt is hoe de schrijfster er in slaagt om haar personages geloofwaardig over te laten komen doordat ze hen niet rooskleurig voorstelt. Haar vampieren zijn wrede wezens die geen greintje mededogen bezitten en enkel aan zichzelf lijken te denken. De weerwolven zijn dan weer onderhevig aan de hiërarchie in hun roedel en hun vooroordelen zijn niet echt meer van deze tijd. Bovendien lijken ze evenzeer beïnvloed te worden door de maan als hun testosteron-gehalte.

Met weerwolven, vampiers, fae en heksen zagen we al een vrij uitgebreid gamma aan uitzonderlijke figuren langskomen, maar in dit boek heeft Patricia Briggs nog meer verrassingen voor haar lezers in petto.

Patricia Briggs hanteert een vrij eenvoudige schrijfstijl zonder uitvoerige uitwijdingen of omschrijvingen en dit drijft het sowieso hoge leestempo van haar boeken nog meer op. Haar vlotte schrijfstijl, geloofwaardige personages en de hoge dosering van actie zorgen er voor dat je binnen de kortste keren door de boek bent heen gelezen.

Of er dan geen nadelen aan verbonden zijn? Tja, ik ben geen fan van driehoeksverhoudingen, laat staan dat die driehoek ook nog eens wordt uitgebreid tot een vierkant. Het mag dan wel een knap staaltje relationele meetkunde zijn, maar ik ben er niet zo gek van.

En toch … waar het eerste boek me nog een afwachtende houding liet aannemen ten opzichte van deze reeks, wist ‘In het bloed’ me wel volledig te overtuigen én nog nieuwsgieriger te maken naar de volgende boeken uit deze serie.