Misschien herinneren sommige van jullie zich nog dat ik een specifiek blogvoornemen had gemaakt aan het begin van het jaar. Onlangs besefte ik dat ik blijkbaar niet goed ben in luisteren … naar mezelf.

Eigenlijk zou dat me niet moeten verbazen, vermits het niet de eerste keer is dat dit gebeurd. Maar een tijdje terug werd ik er met mijn neus op gedrukt terwijl ik de blogplanning aan het bestuderen was. Het afgelopen jaar ben ik steeds meer vooruit beginnen plannen én er zijn ook enkele terugkerende rubrieken bijgekomen. Denk maar aan de ondertussen 2-wekelijkse foto-update, maar ook het wekelijkse Blogger Vriendenboek, de DIY-projectjes, een sporadische Blogger Lovin, Right here right now, Raaf in de spotlight, Shelfies of Facts about me, … Dit lijstje lijkt steeds langer te worden en daardoor staat mijn blogplanning binnen de kortste keren volgeboekt.

Op zich is dat natuurlijk geen probleem, het zou pas problematisch worden wanneer ik een gebrek aan blog-inspiratie heb maar het helpt niet bepaald met mijn voornemen om niet persé dagelijks een blogpost te plaatsen. 😉

Af en toe betrap ik mezelf er dan ook op dat ik denk ‘Ik moet mijn blogplanning van volgende week uitwerken‘ in plaats van ‘ik mag me eens goed installeren om een namiddag te bloggen’. Het voornemen op zich is dus niet geslaagd – al was het vooral mijn bedoeling om niet het plezier in het bloggen te verliezen én dat opzet is gelukkig wel verwezenlijkt.

Volgens mij heb ik dat grotendeels te danken aan het feit dat ik de recensies heb teruggeschroefd tot twee per week. Op die manier kan ik wel ‘rustig’ lezen zonder afgejaagd te worden zonder een deadline die de hele tijd over mijn schouder meeleest. Bovendien heb ik meestal al enkele recensies uitgewerkt waardoor ik doorgaans een boek lees terwijl de recensie pas een week later online komt. De enige lees-stress die ik nu nog kan hebben is wanneer er een heel rijtje boeken op me staat te wachten. Oops, dat is eigenlijk altijd het geval – maar zolang het eigen boeken zijn mogen die gerust nog wat langer in de wachtrij staan.

Blijkbaar kan ik nog steeds moeilijk het onderscheid maken tussen de noodzakelijke ‘opdrachten’ en de zaken die een hobby zijn én die je dus eigenlijk doet om tot rust te komen. Waarschijnlijk zal het altijd een zwak punt vak me blijven – vermits ik alles goed wil doen – maar ik probeer er aan te werken. Het anders opstellen van mijn To Do-lists door een ‘Moet nog’ en ‘Als het kan’ kolom doet die schijnbaar onoverwinbare opdrachtenlijst er al helemaal anders uitzien.

Enkele werkpunten:

Proberen om me niet slecht te voelen over het feit dat ik niet bij iedere blogpost van collega-bloggers een reactie achterlaat. Het zijn er immers zoveel dat ik anders niet meer aan lezen zou toekomen.

Genres blijven afwisselen om te voorkomen dat ik een burn-out van één specifiek genre krijg

Steeds vooruit werken zodat ik met een gerust gevoel van een boek kan genieten

Mezelf hardnekkig blijven corrigeren wanneer er in mijn hoofd een ‘ik moet’ opduikt terwijl het een ‘ik kan/mag’ hoort te zijn.

Hebben jullie nog tips voor me? Ik zal mijn uiterste best doen om er ook effectief naar te luisteren. 🙂