Titel: Open huis
Auteur: Jill Mansell
Uitgeverij: LS Amsterdam
338 p.

“Tegenpolen trekken elkaar aan, dat zeggen ze althans. Maar de verschillen tussen Marcus en Nell zijn wel heel groot …”

Mijn mening:

Nell O’Driscoll’s volledige voornaam is Petronella en die naam is even uitzonderlijk als haar zigeurnerfamilie. Hun familienaam lijkt gemarineerd te worden in de vele voordelen van het roddelgraag dorpje waar Nella opgroeit. Het is dus maar goed dat Nell doof is voor al die praatjes en laster als is het geen leuke ervaring om als kind steeds opnieuw geconfronteerd te worden met haar – volgens andere – geringe afkomst.

Ze laat zich echter niet zomaar doen, al helemaal niet door de jonge graaf Marcus Kilberton die zich als tiener boven iedereen verheven lijkt te voelen. Nell is de enige van de Driscoll’s die zich met plezier op haar studies toelegt en dankzij die inzet ontgroeit ze het dorp en vindt ze een degelijke functie in de stad.

Onverwachtse omstandigheden zorgen er echter voor dat ze haar moeder te hulp schiet door terug te keren naar haar geboortedorp en op het Kilberton Kasteel te gaan werken. De jonge graaf is ondertussen opgegroeit, maar Nell is hun verleden nog lang niet vergeten…

Jill Mansell kan je in één zin met enkele goedgekozen adjectieven meteen laten wat voor persoon iemand is. Zo kan ze je met één zin doen meeleven met een personage of er net voor zorgen dat je een hekel aan hen krijgt. Het merendeel van haar personages valt gelukkig in die eerste categorie. Zo is Nell erg begaan met haar familie en vrienden, ze is uiterst loyaal en geeft iedereen gelijke kansen. Marcus maakt geen goede start door zijn jeugdige verwaandheid maar krijgt tijdens het opgroeien gelukkig een veel aangenamer karakter. Een inzicht dat zijn zus Jemima nog steeds niet verworven heeft.

Dit romantische én grappige verhaal lijkt op het eerste gezicht uiterst luchtig, maar het leuke aan Jill Mansell’s boeken is dat er steeds heel veel verhaallijnen met elkaar verweven zijn. Zo leren we Nell’s vriendin Hetty kennen die veel onzekerder is en steeds aan zichzelf twijfelt, maar ook de schaamteloze Timmy, de hautaine Jemima, Derry en Clemency die elk hun eigen vorm van openhartigheid en ontembare energie met trots dragen, …

Je merkt duidelijk dat dit een ouder verhaal is, het verhaal wordt rustiger opgebouwd dan bij de latere boeken van Jill Mansell het geval is. De humor en goed uitgewerkte personages zijn dan weer wel heel herkenbaar. Eigenlijk deed dit boek me door zijn gemoedelijke sfeer én het gedrag van de dorpelingen veel denken aan het oeuvre van Maeve Binchy. Ik heb alle boeken van deze Ierse schrijfster met plezier gelezen, dus deze vergelijking is zeker geen belediging. Echt niet, ik heb ontzettend genoten van dit grappige en romantische verhaal.

Deze Jill Mansell-omnibus verscheen recent bij LS Amsterdam. Vermits ik tijdens het lezen graag mijn genres wat afwissel, besloot ik om de verhalen los van elkaar te recenseren. Binnenkort kunnen jullie hier dus ook een recensie verwachten van ‘De prins op het verkeerde paard’.