Titel: Onder de maan                                        (Mercy Thompson, #1)
Auteur: Patricia Briggs
Uitgeverij: De Fontein
363 p.

“Mercy Thompson wil gewoon een normaal leven leiden, met haar eigen garagebedrijf, haar kat en haar vrienden om haar heen. Maar als je zelf de vorm van een coyote kunt aannemen, je buurman een weerwolf is, en je onder je vrienden ook vampieren en Fae kunt rekenen, is ‘normaal’ soms ver te zoeken.

Toch is het zelfs voor haar doen ongebruikelijk als een groep schimmige figuren naar haar garage komt met het doel haar nieuwe hulpje te ontvoeren. Mercy besluit daar een stokje voor te steken – maar de situatie blijkt een stuk explosiever dan ze had gedacht, en in de resulterende chaos worden ook zij en haar vrienden een doelwit …”

Mijn mening:

Ik hou ervan wanneer een sterk vrouwelijk personage de hoofdrol mag invullen en dat doet Mercy Thompson zonder probleem. Mercedes, die door vrijwel iedereen als Mercy wordt aangesproken kan zonder al te veel problemen haar mannetje staan, zowel verbaal als in haar functie van zelfstandig mechanieker. Ze volgt niet zomaar instructies op, niet in haar garage waar ze alles zelf uit elkaar haalt en opnieuw aan de praat krijgt maar ook in het dagelijks leven waar ze zich niet in het rond laat commanderen.

Dat Mercy geen hokjesdenker is wordt duidelijk bewezen door het allegaartje van vrienden dat ze rond zich heen heeft verzameld. Ze geeft iedereen dezelfde kansen ongeacht hun geaardheid. Alleen heb ik hier dan niet zo zeer over iemands seksuele voorkeur maar over de aard van het beestje. Letterlijk dan want onder Mercy’s vrienden bevinden zich zowel weerwolven als vampiers en fae.

Zelf behoort ze niet tot een roedel, maar ze is evenmin de figuurlijke eenzame wolf. Mercy mag dan een enkeling zijn, eenzaam is ze niet. Een wolf evenmin, want deze op het eerste zicht doorsnee vrouw, voelt zich evengoed in haar coyote-vorm.

Ook dat is een pluspunt. Mercy voelt zich zeker in haar eigen vel én dat van haar coyote. Ze loopt niet naast haar schoenen en vertoont geen verschijnselen van verwaandheid, maar ze is evenmin non-stop over zichzelf aan het twijfelen. Mercy Thompson is moedig én uiterst loyaal maar niet roekeloos. Ze overziet het geheel, maar ook de complexe opbouw van die gehele constructie (dat zal misschien de mechanieker in haar zijn), ze neemt geen nodeloze risico’s of doet toch haar uiterste best om hen te voorkomen, ze gaat doordacht te werk en blijft bij de pinken – zelfs al komt ze voor verrassingen te staan.

‘Onder de maan’ speelt zich af in een hedendaagse wereld waar wezens als weerwolven, vampiers en fae een plaatsje zoeken om te overleven. Een wereld vol dominante weerwolven die geloven dat vrouwen zwakke wezens zijn. Een wereld waarin Mercy Thompson het levende bewijs is dat het tegendeel aantoont …

Ondanks dit sterke hoofdpersonage heeft het boek ook een klein minpunt. Ik kan me immers niet echt een duidelijk beeld vormen van deze wereld. Vermoedelijk wordt de structuur in Mercy’s wereld waar het bestaan van Fae algemene kennis is terwijl andere wezens gewoon tussen de onwetende mensen wonen, in volgende delen van deze serie meer onder de loep genomen. Maar in dit boek kwam die opbouw voor mij niet erg naar voren.

Ook op romantisch vlak verwacht ik een verdere evolutie in de komende boeken. In dit eerste boek speelt die romantiek immers maar een erg minieme rol. Je voelt wel aan in welke richting die romantische relaties zich zullen ontwikkelen, maar ‘Onder de maan’ is eerder een eerste kennismaking én een voorstellingsronde van personages en Mercy’s leven.

Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik dit boek met plezier heb gelezen, maar dat het me niet wist te overdonderen zoals de boeken van Anne Bishop deden. Er kan natuurlijk nog verandering in komen wanneer de Mercy Thompson-serie zich verder ontwikkelt, maar momenteel springt ze er voor mij niet echt bovenuit ten opzichte van andere boeken in dit genre.