Titel: Zwarte veren (De Anderen, #2)
Auteur: Anne Bishop
Uitgeverij: De Fontein
428 p.

“Meg is 24 en voor het eerst van haar leven is ze vrij om haar eigen keuzes te maken. Nu ze gesetteld is in het Stadspark van de Anderen staat ze voor een nieuwe uitdaging: een eigen leven opbouwen met haar nieuwe buren. Voor zowel Meg als de Anderen is dat zoeken naar een evenwicht, want Meg is iets anders – maar geen Ander.

Dan wordt de fragiele rust verstoord als een illegale drug opduikt die zowel mensen als Anderen tot een nietsontziende razernij aanzet, waarbij aan beide kanten slachtoffers vallen. Opnieuw staan de verhoudingen tussen beide kampen op scherp. Als Meg begint te dromen over bloed en zwarte veren in de sneeuw, is het aan Simon Wolfgard, leider van het Stadspark van Lakeside en Megs buurman, om uit te zoeken of het om een herinnering of een profetie gaat …”

Mijn mening:

Ik was echt onder de indruk na het lezen van ‘Rode letters’, dit boek was zo’n aangename ontdekking dat ik niet durfde hopen op een evengoed vervolg. Eigenlijk had ik er zelfs een beetje schrik voor. Zou ‘Zwarte veren’ de lijn voorttrekken in dezelfde stijl of zou de schrijfster plots een heel andere richting uitgaan?

Meg Corbyn is geen onbekende meer voor de Anderen van Lakeside Stadspark. Stilletjes aan zoekt ze zichzelf een weg in dit nieuwe leven waarin ze voor het eerst zelf beslissingen kan nemen. Weloverwogen keuzes alleszins, want door haar ervaringen als Contactpersoon weet Meg dat het geen goed idee is om de Anderen of uit te dagen.

Niet iedereen lijkt echter stil te staan bij de eventuele gevolgen van het uitdagen van deze wezens. Sommige onruststokers hebben zelfs uiterst morbide plannen om hun doel te bereiken. Door deze daden wordt de spanning tussen beide kampen hoog opgedreven en zelfs af te stevenen op een oorlog.

De vrij rustige opbouw van dit boek is een goede zaak – er zijn namelijk vrij veel nieuwe personages en samen met de niet alledaagse samenstelling van Anne Bishop’s wereld zou deze verse aanvoer van namen en feiten een grote overrompeling kunnen zijn. Doordat de schrijfster voor dit geleidelijke verloop heeft gekozen wordt je als lezer niet bedolven. Het word niet één grote onduidelijke chaos. Al is er uiteraard wel iets meer concentratie vereist dan bij een luchtige chicklit.

Ik ben heel blij dat er nog steeds geen sprake is van een instant-love. Meg krijgt de tijd om een weg voor zichzelf te zoeken in deze nieuwe manier van leven, ze krijgt de kans om zichzelf te leren kennen en Simon kan die tijd goed gebruiken om alle verwarrende signalen te ontcijferen. Wat voor hem vanzelfsprekend lijkt is dat niet voor Meg en omgekeerd is dit evengoed van toepassing.
Niet altijd even handig voor hen beide, maar het zorgt wel voor grappige situaties en maakt de ontwikkeling van hun relatie geloofwaardiger.

Ook de overige Anderen – zowel die van het Stadspark als tijdelijke bezoekers stellen zich vele vragen bij het gedrag van Meg. Het is voor hen al moeilijk genoeg om de handelingen en gedachten van mensen te ontcijferen maar Meg is anders. Ze is geen mens en wordt dus ook niet als prooi beschouwt, maar vermits ze ook geen van hen is voelen de Anderen zich toch steeds wat onwennig. Ze weten niet goed wat ze van hun Meg moeten denken, laat staan dat ze haar gedrag begrijpen. Het is dan ook leuk om te zien hoe iedereen in dit boek steeds meer van elkaar lijkt te leren en hierdoor de kloof tussen hen lijkt te verkleinen.

En dan is er nog de dynamiek tussen de Anderen onderling. Naar de buitenwereld toe vormen ze één groot geheel, terwijl ze in werkelijkheid een samenstelling van vele verschillende kleinere groepen zijn – elk met hun eigen gewoonten.

Ik hou van Anne Bishop’s schrijfstijl, van de nieuwe wereld die ze heeft uitgewerkt, van het feit dat in dit verhaal de liefde niet primeert, van de verschillende perspectieven waardoor je zowel de Anderen, als Mensen en Meg beter leert kennen, … Dat het boek veel te kort leek en ik me nu reeds afvraag wanneer de vertaling van het volgende deel zal verschijnen bewijst het al … ‘Zwarte veren’ heeft ervoor gezorgd dat ik een nog grotere fan ben geworden.