Titel: Terugkeer naar Inverness (De Reiziger, #2)
Auteur: Diana Gabaldon
Uitgeverij: Boekerij
768 p.

“Het is nu 1968 en Claire Randall is weer teruggekeerd naar het Schotse Inverness, samen met haar dochter Brianna. Het is Claire’s eerste bezoek aan Inverness sinds haar huwelijksreis 22 jaar eerder, toen ze per ongeluk door een magische steencirkel liep en verplaatst werd naar het Schotland van de achttiende eeuw. Haar man is nu dood en ze hoopt uit te vinden wat er met haar grote liefde, de Schotse clansman Jamie Fraser is gebeurd, met wie ze trouwde tijdens haar verblijf in het verleden. Bovendien acht ze de tijd rijp haar dochter te vertellen wie haar werkelijke vader is.

Claire pikt het verhaal van haar verleden weer op als ze samen met James Fraser naar Frankrijk reist, naar het van intriges vergeven hof van Charles Stuart, Schots vorst in ballingschap. Intussen dreigt in de Schote Hooglanden een opstand die heel Schotland in een bloedige oorlog kan storten en die tot elke prijs moet worden voorkomen.”

Mijn mening:

Toen ik in dit boek begon liep het eventjes stroef. Ok, mijn eerste reactie was ‘Nee! Nee, nee, nee …’ Ik keek er immers ontzettend naar uit om te ondekken hoe het Claire en Jamie verder zou vergaan en dat kom je als lezer niet meteen te weten. Gelukkig komt daar wat later verandering in want – eerlijk is eerlijk – ik vind het door de tijd reizen heel erg leuk. Diana Gabaldon’s boeken zijn in de verste verte niet te vergelijken met de soms erg langdradige geschiedenislessen die je op de schoolbanken te verwerken kreeg.

Ik weet uiteraard niet in hoeverre de politieke gebeurtenissen op de werkelijkheid berusten, maar je krijgt als lezer wel een heel duidelijk beeld van hoe het dagelijkse leven in veel primitievere omstandigheden er aan toe ging. Hoe de ruïnes van kastelen die we nu bezoeken als toeristische attractie vroeger een drukte van jewelste waren. In ‘Terugkeer naar Inverness’ ruilen we de prachtige landschappen en kliffen van de ruige Schotse Hooglanden tijdelijk in voor de bruisende (én niet al te fris ruikende) drukke wijken van Parijs.

Dankzij dit boek krijgen we een heel ander beeld van deze wereldstad. We krijgen immers niet enkel een blik op het leven van de rijkere bevolking én hun pompeuze feestjes, maar ook op het dagelijkse leven van de armere bevolking. De intriges en politieke spelletjes uit ‘De reiziger’ lijken maar een opwarmertje want in ‘Terugkeer naar Inverness’ lijken deze een nog grotere rol te spelen. Machtspelletjes alom en zoveel mensen met dubieuze bedoelingen dat je vrijwel niemand kan vertrouwen.

Alsof het nog niet moeilijk genoeg is om zich tussen dit alles staande te houden moeten Claire en Jaime ook nog eens regelmatig nadenken over hoe bepaalde handelingen de geschiedenis – of in dit geval – de toekomst zouden kunnen veranderen. Diana Gabaldon slaagt er perfect in om de altijd aanwezige dreiging zo neer te pennen dat je die drukkende sfeer als lezer ook lijkt te voelen.

Het dreigende onheil van een oorlog én de gevolgen die deze strijd voor een massa mensen zal hebben. De mensonwaardige omstandigheden waarin de soldaten moeten zien te overleven, …

Het boek bevat zo veel meer dan enkel een liefdesverhaal – maar net daardoor komt de hechte band tussen Jamie en Claire nog meer én realistisch naar voren.

Gabaldon’s boeken zijn niet luchtig, je moet er je gedachten wel wat bijhouden om op de hoogte te blijven van de vele intriges. Maar door de uitwerking van haar personages en de visuele omschrijvingen lijken haar toch wel vrij gedetailleerde verhalen nooit langdradig te zijn. Ik had nooit gedacht dat ik een boek waarin politieke intriges een erg grote rol spelen – zo zou verslinden.

Ik hou er echter van hoe ieder personage (zowel bekende gezichten als nieuwe karakters) elk een eigen – vaak belangrijke rol – spelen in het verloop van het verhaal. Elk gebeurtenis, elke handeling heeft gevolgen, vrijwel elk karakter heeft een onmisbare invloed of belangrijke kennis en het is erg mooi om te zien hoe al die kleine radertjes in elkaar klikken tot een geheel.

En dan het einde … tja, dit boek mag dan wel veel vragen beantwoorden, het zorgt meteen ook voor nieuwe vragen én een einde dat je meteen naar het volgende boek doet snakken. Deze reeks heeft echt een verslavend effect – ik zou meteen willen beginnen in ‘De verre kust’ maar wil dat tegelijkertijd niet te snel doen omdat ik er zolang mogelijk van wil genieten.