Titel: De poppenspeler
Auteur: James Carol
Uitgeverij: De Fontein
333 p.

“Profiler Jefferson Winter buigt zich over het vierde slachtoffer van een killer-die-niet-doodt: een maniak die vrouwen met messteken bewerkt en een lobotomie laat ondergaan. Alleen hun gezicht is ongeschonden gelaten. Ze leven nog, maar zijn hulpeloze kasplantjes. Rachel Morris heeft een date met een man met wie ze al maanden chat. Ze zit in een ongelukkig huwelijk en deze chatvriend begrijpt haar zo goed … Zij zal het volgende slachtoffer zijn. Maar is deze maniak wel de échte kwade genius, of is er iemand anders die de regie voert?”

Mijn mening:

Terwijl anderen langdurig op zoek zijn naar werk heeft Jefferson Winter die steeds in overvloed. Spijtig genoeg, want de wereld zou een veel aangenamer oord zijn indien zijn werk overbodig was. Jefferson is een profiler en geweldig in wat hij doet, zich inleven in de gedachten en handelingen van seriemoordenaars om zo een profiel op te stellen dat de politie kan helpen bij hun zoektocht.

Hij ruilde zijn strakke FBI-kostuum in voor een comfortabel outfit en kiest nu zelf de opdrachten die hij wil aannemen. Jefferson leeft in hotels, gelukkig kan hij zich door zijn goede reputatie bepaalde priviléges permiteren waardoor hij in een suite verblijft en bij aankomst wordt opgewacht door een single malt whisky. Die luxe verandert echter niets aan het feit dat hij door zijn werk in een erg duistere wereld leeft waar automatisch een slechte nachtrust aan gekoppeld zit.

Wat er echter voor zorgde dat ik hem goed vond overkomen is het feit dat hij zijn werk heel serieus neemt én erg betrokken is. Hij neemt het niet te nauw met de regels wanneer hen overtreden hem dichter bij de dader kan brengen. Die combinatie van zowel gedrevenheid als het niet blindelings met de stroom meegaan maakt hem erg menselijk.

Hij wil echt alles begrijpen en gaat daar vrij ver in. Zijn bezoekje aan een hersenchirurg en diens technishce uitleg veroorzaakten al snel het nodige kippenvel én dan waren er nog de geliefde uitspattingen van de seriemoordenaar zelf – die helemaal huiveringwekkend zijn.

Deze dader sluit zijn slachtoffers immers op in hun eigen lichaam. Ik wil het uiteraard niet zelf ervaren, maar stelde me tijdens het lezen wel de vraag hoe dit voor hen moet aanvoelen: zwevend in het oneindige, in het midden van een gedempt aquarium, als drijfzand in een verlaten woestijn, … Het lijkt alsof ze niets meer beseffen, maar is dat ook zo?

James Carol werkt met erg korte hoofdstukken en wisselende perspectieven. Terwijl de politie (Jefferson’s perspectief) de vorige aanslagen onderzoekt volg je de volgende ontvoering stap voor stap vanuit het perspectief van het nieuwe slachtoffer (Rachel Morris). Ik hield van de humor die niet overheerst maar wel voldoende naar voren komt tussen de gruwelijkheden. Maar ook van de sfeer, de spanning, het snelle tempo, de personages, de dynamiek tussen Winter & Templeton en de manier waarop hij de groeiende en beklijvende wanhoop van de slachtoffers tot leven brengt.

Volgens de cover van dit boek is ‘De poppenspeler’ zowel voor de liefhebbers van Lars Kepler als de fans van The Silence of the Lambs geschikt. Zelf ben ik geen fan van dit soort aanprijzingen, maar het boek zelf wil ik wel aanprijzen.