Titel: Een goed jaar
Auteur: Robyn Carr
Uitgeverij: Harlequin
350 p.

“Na een date met een nare afloop is Cassie klaar met relaties … misschien moet ze zich er maar bij neerleggen dat Steve haar hond, de enige man in haar leven is!

Julie worstelt om financieel haar hoofd boven het water te houden. Haar man, Billy, is een schat, maar hij ziet altijd alles even rooskleurig in. En nu komt er weer een kleintje aan …

Is het zo raar dat Marty van haar echtgenoot verlangt dat hij een beetje meehelpt in huis, en misschien soms zijn best voor haar doet?

Beth krijgt voor de tweede keer met een ingrijpende ziekte te maken, maar vindt niets zo moeilijk als om hulp vragen.”

Mijn mening:

Tot nu toe kende ik Robyn Carr enkel dankzij zowel de Thunderpoint-serie als haar Virgin River-reeks. ‘Een goed jaar’ is het eerste losstaande verhaal dat ik van haar lees en dat beviel me uitermate. Het zou zelfs kunnen dat ik dit boek nog leuker vind dan de boeken die ik eerder van deze schrijfster las.

De flaptekst spreekt voor zich, elk van deze vriendinnen heeft met problemen te kampen. De ene al ernstiger dan de andere. Zo was Cassie’s laatste date niet de eerste maar wel de ergste in een rijtje van rampzalige afspraakjes. Het lijkt wel alsof haar trouwe viervoeter de enige betrouwbare man in haar leven is. Nu ja, dat is een beetje overdreven, want haar vriendin Julie lukte het wel om de ware te vinden. Bij haar is het niet de zoektocht naar onvoorwaardelijke liefde maar het het ontbreken van een financieel evenwicht dat haar parten speelt. Niemand lijkt te beseffen hoe ernstig hun problemen zijn tot het haar plots teveel wordt.

Marty is getrouwd en moet zich geen zorgen maken om het betalen van rekeningen. Zij wordt er echter gek van dat haar echtgenoot zo’n sloddervos is. Het lijkt wel alsof hij haar sinds hun huwelijk als vanzelfsprekend beschouwt en geen moeite meer wil doen. Het ergste van al is nog wel dat hij zichzelf van geen kwaad bewust is. En Beth … die hoor je het minste klagen, terwijl haar probleem net heel ernstig is.

Af en toe ergerde ik me aan de houding van bepaalde personages. Cassie komt bijvoorbeeld vrij oppervlakkig over doordat ze steeds de focus lijkt te leggen op het uiterlijk van mannen én de verwachtingen waaraan ze zouden moeten voldoen. Je zou toch denken dat ze na haar nare voorgeschiedenis op liefdesvlak beter zou worden in het erkennen van de juiste prioriteiten. Ook Marty’s ergernissen stoorden me een beetje. Ik vermoed dat het komt doordat de anderen hun problemen groter zijn en zij er eigenlijk het minste over klagen.

Toch hield ik van dit boek dat is opgebouwd uit meerdere met elkaar verweven verhaallijnen. De vier vriendinnen vormen dan ook een hechte kliek en hun verhalen zijn onherroepelijk met elkaar verbonden. Deze verschillende perspectieven dragen bij aan het vlotte tempo van het boek, al speelt Robyn Carr’s kenmerkende aangename schrijfstijl daar uiteraard ook een belangrijke rol bij.