Titel: Vergeet haar niet                                   (Ierse trilogie, #3)
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
359 p.

“Branna O’Dwyer geniet van haar leven. Ze is eigenaar van de goedlopende winkel De Zwarte Heks, en met haar vriendelijke hulpvaardigheid heeft ze een hechte band gesmeed met vrienden en familie. Maar er mist één ding: liefde.

Ooit had ze korte tijd iets moois met Fin Burke, maar bloedbanden en geschiedenis verhinderden hun samenzijn. Sindsdien reist hij de wereld rond in een poging Branna te vergeten – tevergeefs. Als Branna en Fin toch weer voor elkaar bezwijken, hebben ze al hun kracht en loyaliteit nodig om te zegevieren in het gevecht met het kwaad dat hun familie al eeuwenlang achtervolgt.”

Mijn mening:

De boeken uit deze Ierse trilogie volgen echt een vast stramien. De inleiding van elk verhaal begint in het verleden waar we de kinderen van Sorcha beter leren kennen. Vervolgens ontmoet één van hen zijn nakomeling en vervolgens volgen we de gebeurtenissen die de familie Dwyer en hun vriendenkring krijgen voorgeschoteld.

In dit boek is het de verantwoordelijke Branna die de hoofdrol voor rekening speelt met Fin als haar tegenspeler. Bij het begin van de reeks waren het ook effectief tegenspelers, door iets wat in het verleden plaats vondt liep hun relatie stuk en sindsdien hebben ze allebei hun uiterste best gedaan om elkaar te ontwijken.

Nu kunnen ze echter niet anders als opnieuw samenwerken en hun krachten bundelen. Branna heeft al die jaren haar gevoelens onderdrukt. Er zijn slechts enkele plekken waar ze volledig tot rust kan komen. Haar culinaire creaties zijn in de hele familie en vriendenkring uiterst welkom gezien hun aversie voor lege magen. Ze verwoordt haar gevoelens niet, maar wanneer ze muziek speelt komen deze automatisch naar voren. Het is echter vooral haar werkruimte waar ze het liefst vertoeft. Hier kan ze zichzelf zijn terwijl ze nieuwe formules uitprobeert en geuren combineert. Of het nu een nieuwe kaars is of een machtig toverdrankje, in haar werkplek voelt ze zich thuis. Net deze plek moet ze steeds vaker delen tijdens de strijd met hun gezamelijke vijand. Zelfs met Fin krijgt ze steeds meer contact …

Het leukste aan deze reeks vond ik de verwachtschap met dieren, het mooie Ierse landschap en de gemoedelijke sfeer in het dorp waar de O’Dwyers leven. De verhalen zijn vermakelijk, maar kunnen nog niet echt tippen aan Nora Roberts’ latere werk.

Het cijfer drie lijkt wel alomtegenwoordig in deze boeken. Van Sorcha’s drie kinderen, tot deze kliek van drie nakomelingen, hun drie vrienden en de drie dieren die met hen verbonden zijn. Dat deze reeks een trilogie werd lijkt er dan ook wel bij te passen. Alleen stijgt normaal de spanning bij zo’n trilogie. Je werkt geleidelijk aan naar een spannende ontknoping toe én dat gevoel had ik niet echt bij deze reeks. Ze zijn stuk voor stuk ontspannend en vermakelijk, maar evengoed had ik iets te veel het gevoel dat het meer van hetzelfde was.