Titel: Rode Letters                                   (De Anderen, #1)
Auteur: Anne Bishop
Uitgeverij: De Fontein
533 p.

“Meg Corby lijkt een onopvallende jonge vrouw – halverwege de twintig, grijze ogen, roodgeverfd haar – maar schijn bedriegt. Ze is een cassandra sangue, een bloedprofeet, die elke keer dat haar bloed vergoten wordt de toekomst ziet. Op de vlucht voor de man die haar gave wil gebruiken om rijk te worden eindigt ze in een Stadspark van de Anderen, een thuishaven voor gedaantewisselaars en vampieren, waar geen enkele menselijke wet geldt …

Simon Wolfgard, gedaantewisselaar en leider van het Stadspark in Lakeside, weet niet wat hem ertoe beweegt om Meg de baan te geven van Contactmens – ze is duidelijk jong, en onervaren, en ze ruikt vreemd … niet als prooi. Maar als hij Megs geheim ontdekt, moet hij beslissen of zij het waard is om de broze vrede tussen mensen en de Anderen voor op het spel te zetten.”

Mijn mening:

Wat een boek! Na alle aankondigingen en het reikhalsend uitkijken naar de publicatiedatum van dit boek had ik erg hoge verwachtingen én die werden niet enkel ingelost … Anne Bishop wist ze zelfs te overtreffen.

De fantasywereld die deze schrijfster tot leven brengt is op een heel andere manier tot stand gekomen en ook al bevat ze herkenbare elementen, ze is toch vooral erg verschillend van de onze. De introductie en voorstelling van deze wereld was dan ook erg welkom. Op die manier ontdekken we immers dat er naast de menselijke bevolking ook Anderen bestaan en dat er achter deze ene omschrijving verschillende wezens schuilen. Door de jaren heen werden er afspraken gemaakt zodat beide soorten zonder al te veel problemen naast elkaar kunnen leven. Deze ‘verdraagzaamheid’ is echter heel broos waardoor er steeds spanning is tussen de Mensen en Anderen. Er is niet veel nodig om die spanning te laten escaleren.

In onze wereld is het hoogste risico van een wandeling in het Stadspark doorgaans de kans dat je een zakkenroller tegen het lijf loopt. Een wandeling in het Stadspark van Lakeside is heel wat gevaarlijker. Het is immers de plek waar Anderen samen leven, afgezonderd van de menselijke bevolking. Het is ook de plaats waar Meg terechtkomt wanneer ze ontsnapt en wegvlucht voor de mensen die haar zolang als ze zich kan herinneren hebben uitgebuit.

Meg is een heel intrigerend personage. Je merkt al snel dat er iets bijzonder is aan haar. Ze kent zaken bij naam en herkent ze van afbeeldingen maar weet vaak niet hoe je er mee om moet gaan. Samen met haar ontdekken we geleidelijk aan dat wat we op het eerste zicht te zien krijgen slechts een miniem voorproefje is van wat je allemaal kan terugvinden achter de schermen van het Stadspark.

In het begin krijg je veel nieuwe namen en termen te verwerken, maar het viel me ook op dat ik met elke bladzijde sneller leek te gaan lezen. Binnen de kortste keren zat ik helemaal in het verhaal en beleefde ik samen met Meg en de Anderen alles vanop de voorste rij.

Een van de voordelen bij dit boek is dat de schrijfster zich steeds focust op de karakters van haar personages en de klemtoon dus niet enkel op hun uiterlijke kenmerken legt. Verder vond ik het heel leuk dat ze er voor gekozen heeft om niet enkel de vaak voorkomende  fantasywezens aan bod te laten komen. Naast gedaantewisselaars en vampieren leven er immers nog heel wat andere wezens in het Stadspark en vele van hen beschikken over grootse krachten.

Een nog groter pluspunt is dat deze wezens ook erg goed zijn uitgewerkt. De gedaantewisselaars worden bijvoorbeeld niet omschreven als troetelberen, maar hebben de geloofwaardige en soms gruwelijke trekken van heuse wolven. Dat die karaktertrekken ook naar voren komen wanneer ze zich in hun ‘menselijke’ gedaante bevinden draagt nog meer bij tot hun geloofwaardigheid.

Er is echter nog een pluspunt dat ik zeker wil vermelden en dat is het feit dat er in dit boek geen sprake is van een instant-love. Er komen zelfs geen grote liefdesverklaringen in voor en eigenlijk was het heel verfrissend om dit keer een realistische ontwikkeling te volgen waarbij de personages eerst elkaar moeten leren vertrouwen vooraleer ze vriendschappelijk met elkaar kunnen omgaan.

Dit eerste boek in de Anderen-reeks deed me beseffen dat slaap een overgewaardeerd maar jammer genoeg onmisbaar iets is. Ik heb me zelfs even afgevraagd of ik een afspraakje niet zou afzeggen zodat ik zou kunnen verder lezen. ‘Rode Letters’ is echt geweldig en ik heb bewust het voorproefje van ‘Zwarte veren’ niet gelezen, omdat dat het wachten op dit tweede deel alleen maar nog zwaarder zou maken. Eén ding is zeker … Anne Bishop heeft er alvast een nieuwe fan bij.