Titel: Gewillig
Auteur: Emma Chase
Uitgeverij: Karakter Uitgevers
239 p.

“Je hebt twee soorten mensen op deze wereld. Het soort mensen dat wat passief is en de mensen die gelijk actie ondernemen. Ik heb altijd eerst de kat uit de boom gekeken. Ik ben altijd voorzichtig, en houd van plannen. Dat veranderde toen ik Drew Evans leerde kennen. Hij was altijd zo volhardend. En zo zeker van zichzelf – en van mij.

Maar niet alle stellen zijn voor altijd gelukkig. Had jij gedacht dat Drew en ik het ultieme liefdessprookje tegemoet gingen? Nou, ik ook. Nu sta ik voor een keuze, de belangrijkste in mijn leven. Drew heeft al gekozen. Sterker nog, hij wilde voor ons allebei kiezen. Maar je weet dat dat simpelweg niet mijn stijl is. Daarom ben ik terug naar Greenville gekomen. Alleen. Nou ja, soort van alleen…

Ik ben erachter gekomen dat oude gewoonten moeilijk slijten en dat je soms terug moet naar het begin om vooruit te komen.”

Mijn mening:

In ‘Gewillig’ vertoeven we opnieuw in het gezelschap van Kate en Drew, maar dan twee jaar na het einde van ‘Gebonden’. Een ander groot verschil is dat we dit keer het verhaal vanuit Kate’s perspectief volgen. Ik had dan ook een beetje schrik dat dit tweede deel zou tegenvallen, vermits ik het net heel verfrissend vond om dit soort boek vanuit een mannelijk perspectief te volgen.

Net als bij het eerste deel is ook hier geen sprake van wisselende perspectieven. We volgen Kate gedurende het hele verloop van ‘Gewillig’. Al krijgen we op het einde nog wel een blik toegeschoven in Drew’s gedachten.

Opnieuw hanteert Emma Chase hoofdzakelijk korte zinnen, waardoor haar schrijfstijl vrij staccato overkomt. Ze schrijft ook vrij bondig waardoor het verhaal snel op gang komt en uiterst vlot leest. Wat haar misschien nog wel het meeste typeert is dat haar manier van schrijven een beetje brutaal is, maar bovenal onverbloemd en heel eerlijk.

Opnieuw zijn het vooral de verschillen tussen man en vrouw die aan bod komen. De grote contrasten tussen beide geslachten en hun manier van redeneren. De knappe Drew is nog steeds zelfzeker, al helpt dat hem niet wanneer Kate plots woedend wordt en hij totaal geen idee heeft waarmee hij die woede op zich heeft gehaald. Net wanneer je medelijden met hem begint te krijgen doet hij dat gevoel als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Drew is immers zo zeker van zichzelf dat hij er altijd van overtuigd is dat hij het bij het rechte eind heeft … ook als dat niet zo is. Wanneer hij foute conclusies trekt en daar minstens even fout op reageert is er niet veel medelijden meer terug te vinden.

Misverstanden en een portie drama spelen zeker een rol in dit boek. Gelukkig bevat het ook voldoende grappige scènes. Hoofdzakelijk door Kate’s moeder Carol die als een leeuwin haar dochter zou verdedigen, haar vriendin Delores die geen moederlijke gevoelens koestert ten opzichte van Kate maar wel meteen klaarstaat om iedereen te verscheuren die haar vriendin kwetst en haar jeugdliefde Billy die er nog steeds voor haar is.

Ik hou wel van Emma Chase’s iets wat brute maar eerlijke schrijfstijl. Haar vergelijkingen klinken soms wat bot, maar slaan doorgaans steeds opnieuw de spijker op de kop. Al vond ik het wel een beetje jammer dat aan het einde al werd aangekondigd dat er nog een deel volgt. Begrijp me niet verkeerd, dit boek was vermakelijk leesvoer, maar die hele trend om een verhaal in zoveel mogelijk boeken op te splitsen is niet echt mijn ding. Ik vraag me af of een derde boek nog veel meer zal kunnen bijdragen of dat vooral een herhaling zal worden.