Titel: Alien Research (Alien Novels, #8)
Auteur: Gini Koch
Uitgeverij: DAW Books
521 p.
“When rumors of a new super-drug surface, the FBI comes to Jeff and Kitty Katt-Martini for help. It soon becomes apparent that the drug is merely the tip of a deadly iceberg and a much more insidious plan is underway involving Titan Security, Gaultier Enterprises, and YatesCorp. As newly discovered A-C’s and hybrid begin to surface, each with expanded dangerous talents, more and more signs point to a new evil genius who’s using both the A-C’s and their enemies as guinea pigs.
Then Area 51 and the Dulce Science Center go silent while Alpha Team, Airborne, and most of the worldwide A-C Security Team are there for training. And if that’s not bad enough, Centaurion Division is hit with more terrible news: Chernobog the Ultimate isn’t a hacker myth, he’s a real person – and he’s on the bad guys’ side.
Now Kitty and company must find the real Dr. Feelgood and stop him or her before the latest version of Surcenthumain hits the streets and more people they love or harmed – or worse. But when the inconceivable happens, Kitty’s focused on only two things: reviving the ACE entity before their enemies realize Earth’s best protection isn’t actually active … and revenge.”
Mijn mening:
Dat ik fan ben van deze Alien Novels-reeks is wel duidelijk. Het hoofdpersonage in deze serie slaagt er dan ook erg vaak in om op te duiken wanneer ik Tags invul. Nadat ik dankzij een Goodreads Giveaway het eerste boek in handen kreeg ben ik helemaal verkocht. Ik kijk er steeds opnieuw naar uit om in het volgende verhaal weg te duiken en eigenlijk is het dan ook een klein mirakel dat het dit keer vrij lang duurde vooraleer ik aan ‘Alien Research’ begon. Zo lang zelfs dat ondertussen ‘Alien Collective’ (nr. 9) en ‘Universal Alien (nr. 10) reeds in de boekenkast klaarstaan.
Dat ik niet meer moet wachten tot de publicatie van een vervolg is eigenlijk wel een opluchting want Gini Koch wist me ook dit keer weer mee op sleeptouw te nemen. Nu ja, sleeptouw … haar schrijfsels lezen eerder als een rit in een rollercoaster.
Alle elementen die er voor zorgen dat ik haar boeken zo graag lees zijn ook dit keer weer van de partij. Haar vrouwelijke hoofdpersonage speelt daar een heel grote rol bij. Ik hou nu eenmaal van Kitty. Van haar casual kledingstijl, de heilige drievuldigheid in de vorm van jeans, converse en rockband shirts, die haar doen opvallen in de massa van A-C’s die zich nog steeds enkel in zwart en wit lijken te hullen … tot haar gevatte replieken. Ze is getrouwd met de beste kusser van het universum. (dit universum alleszins, over de andere kan ze zich niet met zekerheid uitspreken) Ze is niet te scheiden van haar handtas, die ondanks de uiterlijke verschillen toch veel weg lijkt te hebben van Hermione’s exemplaar én vrijwel steeds de juiste voorwerpen lijkt te bevatten. Haar persoonlijke oeuvre van vaardigheden bevat ondermeer gepersonaliseerde Kung Fu-technieken die à la Kitty omschreven worden door bijpassende namen.
Net zoals ze de gebeurtenissen uit vorige boeken steeds een geheel eigen omschrijving toekent die de meeste A-C’s met hun ogen doet rollen. Namen als Operation Drug Addict, Operation Destruction, Operation Invasion, Operation Sherlock, Operation Confussion en Operation Infiltration (nee, ze staan niet in de juiste volgorde) vertellen gelukkig een pak meer dan een saai 15-nummers tellend dossiernummer. Dankzij benamingen weten we als lezer tenminste meteen waarover ze het heeft.
Nu lijkt het wel alsof ik enkel gek ben van dit ene hoofdpersonage maar dat is zeker niet het geval. Ik heb gewoon een beetje schrik om teveel prijs te geven en jullie leesplezier te bederven wanneer je ooit deze boeken in handen krijgt.
‘Alien Research’ leest als een kettingbotsing. De personages doen de ene ontdekking na de andere en wel … laten we zeggen dat het een lange file is. In tegenstelling tot wat doorgaans kenmerkend is aan een file krijgt het verhaal niet de tijd om stil te vallen. Al moet je met al die gebeurtenissen en lopende complotten soms wel wat alert blijven.
Niet zo verbazingwekkend wanneer je weet dat hun ‘Vijanden die ons willen vernietigen’-lijst vrijwel even lang is al mijn persoonlijke TBR-lijst. Saai is dit boek dus zeker niet en Kitty heeft haar talent als Megalomaniac Girl zeker nodig wil ze alles tijdig uitdokteren. Terwijl ze dit doet hanteert ze sarcasme als een kunstvorm, ontmoet ze eindelijk iemand die al haar verwijzingen naar muziek, comics en films begrijpt en luistert ze naar haar trouwe MP3-speler die op de een of andere wonderbaarljke manier telkens die nummers draait waarvan de titel perfect is afgestemd op de situatie.
Eigenlijk zou ik nog iets willen vermelden, maar laat het me maar bij deze spoiler-vrije recensie houden. Ik vermoed dat het wel duidelijk is dat ik nog steeds een groot fan ben. 😉