Titel: Between the lines
Auteur: Jodi Picoult & Samantha Van Leer
Uitgeverij: Emily Bestler Books
353 p.

“What happens when happily ever after … isn’t?

Delilah hates school as much as she loves books. In fact, there’s one book in particular she can’t get enough of. If anyone knew how many times she has read and reread the sweet little fairy tale she found in the library, especially the popular kids, she’d be sent to social Siberia … forever.

To Delilah, though, this fairy tale is more than just words on the page. Sure, there’s a handsome (well, okay, hot) prince, and a castle, and an evil villain, but it feels as if there’s something deeper going on. And one day Delilah finds out there is. Turns out, this Prince Charming is real, and e certain fifteen-year-old loner has caught his eye. But they’re from two different worlds, and how can it ever possibly work?”

Mijn mening:

Heb je je ooit afgevraagd wat er met de personages uit een boek gebeurd zodra je je boek sluit? Samantha Van Leer deed dit alleszins wel, het leek haar bovendien een leuk idee om uit te werken tot een boek. Gelukkig was haar moeder Jodi Picoult het met haar eens en kunnen wij als lezers nu genieten van ‘Between the lines’, dat ze samen schreven.

Dit boek is dan ook een echt ‘Wat als?’-verhaal geworden met een perfect passende titel. Ik hou ook wel van hun antwoord op deze vraag én hoe ze het hebben uitgewerkt.

Delilah is een buitenbeentje, ze houdt van boeken in plaats van make-up en jongens en bevindt zich hierdoor niet tussen de populaire leerlingen. Eén specifiek boek ligt haar echter nog nauwer aan het hart dan andere exemplaren. Ze ontdekte ‘Between the lines’ in de schoolbibliotheek en blijft het boek telkens opnieuw herlezen omdat het hoofdpersonage Prins Oliver haar beter lijkt te begrijpen dan eenders wie in de werkelijke wereld.

Ik vermoed dat dit erg herkenbaar is voor vrijwel elke boekenworm. Zelf heb ik al meerdere keren meegemaakt dat een personage’s gedachten perfect bij die van mij lijken aan te sluiten. Dat een personage me ‘letterlijk’ aanspreekt heb ik echter nog nooit meegemaakt. De personages in Delilah’s favoriete sprookje zijn dan ook uitzonderlijk. Eigenlijk zijn ze meer acteurs als karakters, zodra iemand het boek openslaagt, spelen ze een foutloze uitvoering van een uiterst saai, zichzelf steeds herhalend script. ‘Once upon a time’ is voor hen dus eerder ‘Many times’ én Prince Oliver heeft het wel zo’n beetje gehad.

Terwijl Delilah via boeken aan de werkelijkheid wil ontsnappen, wil Oliver niets liever dan die werkelijkheid te ontdekken … Ik kan me voorstellen dat het een heel eentonig bestaan moet zijn om telkens opnieuw dezelfde rol te spelen, gelukkig is het boek zelf dat niet.

De hoofdstukken wisselen tussen het sprookje zoals het in het boek beschreven is, Prins Oliver’s perspectief én dat van Delilah. De fragmenten uit het fictieve boek beginnen altijd met een kleurrijke illustratie, terwijl de perspectieven van zowel Oliver als Delilah in twee verschillende kleuren zijn gedrukt én versierd werden met kleine zwart-wit illustraties die perfect bij de betreffende scènes passen.

Een originele invalshoek, leuke illustratieve details én een aangename schrijfstijl zorgen ervoor dat de meeste boekenfans zullen genieten van ‘Between the lines’.