Titel: Alice in Wonderland & Alice in Spiegelland
Auteur: Lewis Carroll
Uitgeverij: Gottmer
178 p. & 201 p.

“Lewis Carroll, pseudoniem van Charles Lutwidge Dodgson, doceerde wiskunde aan het Christ Church College in Oxford. Op een mooie zomerdag in 1862 nam hij de dochters van de decaan – de elfjarige Alice Liddell en haar twee zusjes – mee voor een boottochtje. Om de tijd te doden vertelde hij hun een verhaal over meisje, Alice genaamd, en haar bijzondere wedervaardigheden. Drie jaar later, in 1865, verschenen De avonturen van Alice in Wonderland in boekvorm. Het boek was een onmoddelijk succes en daarom begon Lewis Carroll geïnspireerd door de schaaklessen die hij aan Alice gaf, in 1868 aan een tweede boek: Alice in Spiegelland . Dat boek werd uitgegeven met kerst 1871 en werd een nog groter succes dan de oorspronkelijke Alice. “

Mijn mening:

Op de verplichte schoolliteratuur na heb ik me nog nooit toegelegd op het lezen van literaire klassiekers. Ik zie immers telkens enorm op tegen het stroef lezende oudere taalgebruik, de lange uitweidingen, de oude spelling, … Dankzij de hedendaagse vertaling van Sofia Engelsman is daar echter geen sprake van bij deze versie van ‘Alice in Wonderland’ en ‘Alice in Spiegelland’.

Het lijkt me een enorme uitdaging om dit boek te vertalen. Lewis Carrol hanteert immers erg veel woordspelingen, raadsels, versjes én zelf verzonnen woorden waardoor je je uiterste best moet doen om deze ook na de vertaling goed te laten overkomen. Sofia Engelsman heeft duidelijk haar uiterste best gedaan, waardoor je erg vlot door dit beroemde nonsensverhaal heen leest.

Die term klink een beetje denigrerend, maar zo is het zeker niet bedoeld. Het is echter wel één van de woorden die me te binnen schieten wanneer ik beide verhalen wil omschrijven. Absurd is er ook eentje, maar ook dat lijkt negatief te klinken.

In Lewis Carrol’s fantasiewereld lijkt alles mogelijk. Dieren kunnen spreken, alle bestaande wetten lijken te verdwijnen. Zowel logica, als fysica en biologie lijken plots te verdwijnen. Door de afwezigheid van de ons vertrouwde elementen, krijg je als lezer, net als Alice, al snel het gevoel dat je in een chaotische draaikolk bent terecht gekomen. Het ene moment springt ze over een beek en plots bevindt ze zich op een trein … Soms denk je dat je door even met je ogen te knipperen een stuk verhaal hebt gemist.

Ik heb geen ervaringen met drugs, maar het lezen van zowel ‘Alice in Wonderland’ als ‘Alice in Spiegelland’, lijkt wel een door geestverruimende middelen gestimuleerde trip. Een chaotische droom, een ontdekkingsreis in een wereld waar je steeds opnieuw wordt opgewacht door een verbazingwekkend iets. Ondanks al die eigenaardigheden komt het verhaal niet geknutseld over én dat is eigenlijk al een klein wonder op zich.

Eigenlijk had ik verwacht dat het boek omvangrijker zou zijn. Ik ben immers gewoon dat er bij een verfilming heel veel fragmenten niet aan bod komen. Natuurlijk komen niet alle elementen aan bod in de vele verfilmingen van dit bekende verhaal. Wat me echter het meeste opviel is dat de woordspelingen nu pas voor het eerst goed overkomen, terwijl ze in de verfilmingen niet veel meer dan een terloops vermeld detail lijken te zijn.

Ik ben van het principe dat de inhoud belangrijker is dan de verpakking, maar de illustraties van Floor Rieder komen niet enkel aan bod in de prachtige omslag van deze feestelijke editie, ze maken ook een belangrijk onderdeel uit van het verhaal. De afbeeldingen die elk nieuw hoofdstuk inleiden deden me telkens opnieuw denken aan een ‘Waar is Alice?’ plaat. De keuze om een beperkt aantal kleuren te hanteren, zowel in de illustraties als tekst, zorgt er voor dat alles een sterke eenheid lijkt te vormen.

Ja hoor, deze publicatie ter ere van het 150-jarig bestaan van ‘Alice in Wonderland’ is meer dan geslaagd.