Titel: Offergave (Blood of Eden, #3)
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij: Harlequin
448 p.

De jacht is geopend!

Nu Allie haar geliefde Zeke moet missen, wil ze eigenlijk nog maar één ding: wraak nemen op de levensgevaarlijk vampier Sarren, die eropuit is om de wereld te vernietigen. Samen met Kanin en Jackal zet ze de achtervolging in. Het spoor leidt recht naar Eden, de enige plek waar mensen nog veilig kunnen leven. Met de moed der wanhoop proberen ze de gestoorde vampier in te halen voor het te laat is, maar de weg is lang, en Sarren is ze iedere keer een stap voor. En dan heeft hij nog een laatste gruwelijke verrassing voor Allie in petto …

Ondertussen tikt de klok door. Zullen Allie en haar metgezellen nog op tijd zijn?

Mijn mening:

Wraak! Dat is het enige waar Allie momenteel aan kan denken. Samen met haar maker Kanin en vampierbroer Jackall maakt ze dan ook jacht op Sarren. Die laatste zorgde ervoor dat Allison op het einde van ‘Bloedband’ gebroken achterbleef. In plaats van om te gaan met haar gevoelens, verdringt ze die naar de achtergrond en verschuilt zichzelf achter een masker van onverschilligheid. Terwijl ze Sarren achtervolgen én het hongergevoel blijft toenemen lijkt haar menselijkheid steeds meer te verdwijnen.

‘Offergave’ draait dan ook niet enkel om de achtervolging op Sarren. Naast die strijd ondergaat Allie immers een continu gevecht tegen haar innerlijke demonen. Een feit waar de gestoorde vampier die ze achtervolgen ontzettend van geniet. Hij laat een spoor voor hen achter. Geen broodkruimels, Julie Kagawa schrijft immers geen traditionele sprookjes. Nee, Kanin, Jackal en Allie volgen hem via een spoor van de restanten van Sarren’s grootschalige, bloederige strooptochten.

Deze achtervolgingstocht leidt hen door gebieden waar de gebouwen en straten door natuurelementen overwoekerd zijn. De natuur lijkt steeds meer aarde terug in bezit te nemen en doet hierdoor de restanten die het bestaan van de mensheid bewijzen, stilletjes aan verdwijnen. Als Julie Kagawa een componiste was zou ik haar werk omschrijven als een compositie van woede, moorddadigheid, wraak, innerlijke strijd, vergelding én vooral erg veel bloed. Een verfilming van dit boek zou de grime-afdeling overuren doen draaien.

Eigenlijk is dat naast haar beeldende omschrijvingen één van de grote voordelen van Julie Kagawa’s boeken. Voor haar geen roze wolken en dromerige conversaties. Nee, haar personages krijgen zeker geen makkelijk leven toegeschreven. Deze karakters krijgen niet automatisch een portie ‘Lang en gelukkig’ overhandigd.

Het noodlot tart hen, hun weg bevat meer obstakels dan bewandelbare stroken én ze moeten, net als de lezers, telkens op het ergste voorbereid zijn. Dat haar boeken gevuld zijn met sterke karakters is dus zeker een pluspunt. Dat Julie Kagawa van begin tot einde trouw is aan haar personages maakt het alleen maar beter. Ook haar manier van schrijven is consequent.

‘Offergave’ is dan ook net als zijn voorgangers gevuld met actie, een gruwelijk sfeertje, gedetailleerde omschrijvingen, aangrijpende scènes en een grote dosis spanning die je aandacht tot de laatste pagina weet vast te houden.