Titel: Het Rosie Effect
Auteur: Graeme Simsion
Uitgeverij: LS Amsterdam
427 p.

“Don Tillman en Rosie Jarman zijn getrouwd en wonen in New York. Juist als Don wil vertellen dat Gene komt, zijn schuinsmarcherende beste vriend uit Australië, heeft Rosie nieuws: ze is zwanger. Op zijn geheel eigen wijze verwerft de autistische Don in no time alle kennis over vader worden. Maar zijn oude zwakheden komen weer boven en brengen hem in de problemen. Terwijl hij opgaat in het perfectioneren van alle praktische details, verliest hij zijn emoties totaal uit het oog. Hij dreigt Rosie kwijt te raken op het moment dat ze hem het hardste nodig heeft. “

Verhaal:

Don Tillman is een uiterst verstandige professor, een goedbedoelende echtgenoot en jammer genoeg ook de eigenaar van een uiterst miniem pakket sociale vaardigheden. Dit innemende personage dat op sociaal vlak regelmatig in de fout gaat, wist me meteen bij ‘Het Rosie Project’ al voor zich te winnen.

In ‘Het Rosie Effect’ went Don, na bijna een jaar huwelijk nog steeds aan het leven als echtgenoot. Getrouwd zijn betekent immers dat je compromissen sluit. Deze toegevingen zijn niet enkel verantwoordelijk voor meerdere aanpassingen van zijn schema’s, maar ook van de afvoering van zijn geliefde Gestandaardiseerde Maaltijdsysteem. Zijn echtgenote Rosie is het mooiste dat hij in zijn leven heeft meegemaakt, maar maar ze is tevens een constante bron van chaos in zijn strikt gereguleerde orde.

Verschillende gewoonten, andere voorkeuren, … Rosie en Don verschillen van elkaar als water en vuur. Net nu hij zijn weg heeft gevonden in zijn functie als echtgenoot, overvalt Rosie hem met het nieuws dat hij er binnenkort nog een functie bij krijgt. Hij wordt immers vader!

Mijn mening:

Ik hou ontzettend veel van het feit dat de schrijfstijl van Graeme Simsion zo mooi aansluit bij het hoofdpersonage uit zijn boeken. ‘Het Rosie Effect’ bevat immers veel typische Don-lijstjes. Opsommingen, verklaringen, prioriteiten, argumenten, afwegingen, schema’s, … je kan het zo gek niet bedenken of Don Tillman heeft er een lijstje van gemaakt. Rosie bezorgt hem dan wel meer inzicht in bepaalde zaken én stelt hem soms op de proef – een vos verliest zijn streken niet en Don speelt zijn iets wat uitzonderlijke gewoonten niet kwijt.

Het is vrijwel onmogelijk om niet van dit personage te houden. Zijn rationele blik op het leven, zijn niet te ontkomen eerlijkheid, zijn volhardende consequente gedrag zijn allemaal uiterst positieve karakter-eigenschappen. Samenwonen met Don lijkt me net door die eigenaardigheden vrijwel onmogelijk. Wat eigenlijk erg jammer is, want hij doet zo zijn best om goed te presteren. Ondanks zijn vele goede bedoelingen, die vrijwel altijd fout worden geïnterpreteerd, lijkt hij steeds recht op een mislukking af te stevenen.

Het grote pluspunt van zowel dit boek als zijn voorganger is voor mij de komische blik op een maar al te realistische aandoening. De absurde situaties in combinatie met zowel hilarische als ontroerende scènes. Ondanks de vele grappige scènes zit ook dit boek me weer aan het denken. Het lijkt me ontzettend moeilijk om met iemand als Don samen te leven, maar ik ben ervan overtuigd dat voor mensen als Don elke dag een gevecht is om te ontdekken wat er van hen verwacht wordt en hoe ze zich moeten gedragen.