Titel: Alice in Wonderland                            (The White Rabbit Chronicles, #1)
Auteur: Gena Showalter
Uitgeverij: Harlequin
416 p.

“Zodra ze je zien, komen ze achter je aan …

Als iemand tegen Alice had gezegd dat haar hele leven binnen een seconde totaal zou veranderen, dan zou ze hard hebben gelachen. Toch was er niet meer voor nodig. Eén seconde. Eén keer met je ogen knipperen, één keer ademhalen, één hartslag, en alles wat ze kende, iedereen van wie ze hield, was verdwenen.

Haar vader had gelijk. De monsters bestaan echt.

En nu is ze haar hele familie kwijt. Zogenaamd door een auto-ongeluk, maar zij weet wel beter. De zombies hebben haar ouders en zusje vermoord. En hun moordlust kent geen grenzen.

Om uit handen te blijven van die griezels, moet Alice leren hoe ze tegen ze moet vechten. En hiervoor moet ze haar leven toevertrouwen aan de grootste bad boy van school, Cole Holland …”

Mijn mening:

Natuurlijk komt de inhoud van een boek steeds op de eerste plaats te staan. Net als bij mensen is voor mij het innerlijke belangrijker dan de verpakking. Toch bestaat de uitdrukking ‘Het oog wil ook wat’ niet voor niets. Wat een geluk dus dat ‘Alice in Wonderland’ meteen voor allebei zorgt. Ik hou immers van de bijzondere cover van dit boek. Zowel van de mooie print op de dustcover als het contrast met de felgroene hardcover. Heel mooi hoe enkele uiterst herkenbare Alice in Wonderland-elementen hierin zijn verwerkt.

Door de titel had ik verwacht dat we in dit boek een bijzondere fantasywereld zouden ontdekken, maar dit is niet het geval. Alice Bell leeft in een uiterst herkenbare wereld, maar dan wel eentje met een aantal opmerkelijke afwijkingen.Misschien komt hier nog verandering in bij de volgende delen, maar in dit eerste boek krijg je slechts af en toe een verwijzing naar de bekende klassieker te zien. Desondanks wist dit boek me aangenaam te verrassen.

‘Alice in Zombieland’ begint op een nogal herkenbare manier. Een knap tienermeisje wordt vrij plots wees, verhuist naar een nieuwe woonplek én school en komt daar al meteen op haar eerste schooldag in contact met de knapste jongen die zijn alom gekende slechte imago met trots draagt. Ondanks die feiten die we al meerdere keren tegenkwamen in andere Young Adult-verhalen springt dit boek er toch tussenuit.

Een vader die minder gek lijkt te zijn dan je aanvankelijk zou denken, een school waar de studenten veel weg hebben van de geïnterneerden in een jeugd-instelling, grootouders die een jongeren-taaltje proberen te hanteren, … Dat laatste veroorzaakt oncomfortabele gesprekken voor Alice, maar is tegelijkertijd hilarisch leesvoer voor ons. Hetzelfde telt voor de genante situaties waarin haar grootouders mannelijk bezoek onderwerpen aan een spervuur van vragen dat veel weg heeft van een kruisverhoor.

Het verhaal leest ontzettend vlot weg dankzij Gena Showalter’s vlotte schrijfstijl. Ik hield van de spanning, de actie, de gruwel, de loyale vriendschap, de grappige conversaties tussen Cole en Alice, … Een heel aantal pluspunten, het zal jullie dan ook niet verbazn dat ik heel graag wil verder lezen in het tweede deel van deze ‘The White Rabbit Chronicles’.