Titel: Penryn & de nieuwe wereld (Angelfall, #2)
Auteur: Susan Ee
Uitgeverij: LS Amsterdam
303 p.

“In de Nieuwe Wereld moet je vechten voor je leven …

Penryn heeft haar zusje bevrijd uit de gruwelkelder van het engelenhoofdkwartier. Maar Paige is veranderd in een monster – met bloedige gevolgen. Paige vlucht. De mensen zijn doodsbang voor haar.

Op zoek naar haar zusje, dolend door de lege straten van San Francisco, komt Penryn achter het geheime plan van de engelen. Ze ontdekt dat ze ver willen gaan in hun zucht naar macht, gruwelijk ver …

Ondertussen jaagt Raffe op zijn vleugels. Hij heeft ze nodig om zich weer bij de engelen te voegen en zijn plek als een van hun leiders in te nemen. Kiest hij voor zijn vleugels of helpt hij Penryn te overleven?”

Mijn mening:

In de Nieuwe Wereld heeft het begrip ‘leven’ een heel andere invulling gekregen. Eigenlijk bestaat het zelfs niet meer. Als je veel geluk hebt ben je in staat om het te overleven, maar daarvoor moet je heel veel moeite doen én wat je uiteindelijk overhoudt is vrijwel onmogelijk als leven te bestempelen.

Sommige zaken kan zijn onmogelijk om je in te beelden tot ze zich vlak voor je ogen voltrekken. Dat de mensen door nonchalant om te springen met het milieu beetje bij beetje de aarde vernietigen was voor sommigen al moeilijk als waarheid te aanvaarden. Dat het einde van diezelfde wereld én vooral zijn bewoners plots veel sneller én geheel onverwacht kon optreden had zelfs de meeste fatalistisch ingestelde mens niet voor mogelijk gehouden. Susan Ee wist me aangenaam te verrassen met het eerste deel in deze Angelfall-reeks. De wereld waarin haar personages ronddolen is een slagveld vol brokstukken.

‘Penryn en het einde der dagen‘ liet ons een allesbehalve rooskleurig bestaan zien, maar deze opvolger gaat nog een stapje verder. ‘Penryn en de Nieuwe Wereld’ is nog gruwelijker … nog donkerder. Bij de weinige overlevenden telt enkel het in leven blijven. Die overlevingsdrang overheerst alles waardoor moraliteit ver te zoeken is en mensen vaak de ergste zaken doen om zichzelf veilig te stellen.

Ik hou van Susan Ee’s kille wereld. Van die duistere ruïnes van een vergane beschaving. Maar ik vind het vooral knap dat ze er voor gekozen heeft om in plaats van geromantiseerde fantasiewezens, engelen te introduceren die wat kwaadaardigheid betreft kunnen concurreren met demonen.

De elementen die er voor zorgden dat ik aangenaam verrast werd door ‘Penryn en het einde der dagen’ zijn opnieuw allemaal aanwezig. Penryn is nog steeds een sterk vrouwelijk hoofdpersonage. Niet enkel is ze in staat om te overleven in deze lugubere wereld, ze tracht ook nog anderen te verdedigen én blijft volhouden ondanks de vele tegenslagen. Susan Ee weet er door middel van haar beeldende schrijfstijl nog steeds voor te zorgen dat je de verwoestingen en gruwelijkheden zo voor je ziet. Bovendien zorgt de perfect afgemeten dosis humor voor een komische noot temidden van alle drama.

Ja hoor, ik heb genoten van deze opvolger. ‘Penryn en de Nieuwe Wereld’ leest als een van waanzin doordrenkte apocalyptische droom. Niet enkel de hoofdpersonages worden opgejaagd, de dreiging lijkt de lezer zelf meteen ook mee te achtervolgen.