Titel: Drakentovenaar
Auteur: An Janssens
Uitgeverij: LS Amsterdam
287 p.

“In een wereld zo heet dat leven enkel diep in de bergen mogelijk is, zitten mensen en tovenaars al zevenhonderd jaar lang opgesloten in een gigantische grottenstad. In deze smeltpot groeit de jonge Var op als zoon van een rebellenleider. Zijn hele leven werkt hij toe naar één doel: de tovenaarsprinses ontvoeren uit haar kasteel en zo de koninklijke familie onder druk zetten om de Grote Muur te doen vallen en de weg naar het koele noorden te openen.

Maar Var en zijn mannen hebben niet gerekend op de Buigmoeder, een wezens dat gevoelens kan vervormen. Al snel weet niemand meer wat echt of nep is. Verzetsstrijders veranderen in gehoorzame schapen, relaties worden onder druk gezet en het duurt niet lang of Var ziet langzaam zijn plan in duigen vallen. “

Mijn mening:

In ‘Drakentovenaar’ ruilen we het altijd in kille koude omhulde Noorden om voor de verschroeiende hitte van het Zuiden. Hierdoor komen Thala en andere personages uit ‘Drakenkoningin’ vrijwel niet voor in deze opvolger. Wel leren we een heel deel nieuwe namen én vooral ook een aantal nieuwe magische wezens kennen.

De temperaturen in deze streek zijn zo hoog dat men enkel diep onder de grond kan overleven. Mannen, vrouwen en kinderen overleven dan ook al jarenlang in een op het eerste zicht chaotische, maar wel degelijk goed gestructureerd geheel van grotten en gangen. De koninklijke familie mag dan in het prachtige Cylix leven, een paleis met gouden wanden dat is ondergebracht in een reusachtige bergketen, hun volgelingen moeten zich met een veel kleinere leefruimte én in totaal verschillende omstandigheden zien te beredderen. Het spreekt dan ook voor zich dat er steeds meer mensen zijn die willen dat de Grote Muur verdwijnt en de weg naar frissere oorden vrijkomt.

Een wens die moeilijk te verwezenlijken valt wanneer wezens met uitzonderlijke krachten hun eigen doelen nastreven. Buigers, Magiezuigers, Gedachtenplanters, Harpijen én zelfs Gedaantewisselaars. Het oeuvre magische wezens dat An Janssens voor het eerst aansprak in ‘Drakentovenaar’ is duidelijk nog lang niet uitgeput.

Ik hou ervan om te kunnen wegduiken in een boek, om zo met de hoofdrolspelers mee te leven dat ik het het gevoel krijg dat ik al die fantastische avonturen zelf ook een beetje mee maak. Dat heb ik jammer genoeg niet echt met dit boek. Al hun ontdekkingen, hindernissen en evoluties lijk ik van op een afstandje mee te maken. Dat beschouw ik wel als een gemis maar het betekent niet dat ik niet van het verhaal genoten heb. Ik denk dat ik het het beste kan omschrijven als een knap toneelstuk waarin ik zelf geen rol speel, maar waarvan ik wel genoten heb vanuit de coulissen.