Eigenlijk komt het er de laatste maanden nog zelden van om televisie te kijken. Toen ‘Once upon a Time’ nog liep maakte ik daar telkens tijd voor vrij. Andere series blijven echter nogal lang ongezien tussen de opnames staan. Ik zit doorgaans immers of met mijn neus tussen een boek of achter de laptop terwijl ik aan deze blog werk. Toch kan ik het niet laten om regelmatig even te controleren welke nieuwe films er beschikbaar zijn op de digibox en die vervolgens op te slaan bij mijn favorieten.

Jammer genoeg betekent dit doorgaans dat ik ze een hele poos later gewoon moet verwijderen omdat ze niet meer beschikbaar zijn. De afgelopen week kwam daar echter verandering in. Op donderdag had ik immers met mijn nichtje afgesproken om samen een filmavondje te doen. Blijkbaar had ik de smaak te pakken want de avond nadien lukte het me zelfs om nog een derde film te bekijken.

Ik was eerst van plan om ze in een Top 3 te plaatsen, maar tja … dat doe ik dus echt niet graag. Eigenlijk heb ik ze alle drie heel graag gezien dus toon ik ze gewoon in willekeurige volgorde.

Winter’s tale wist me bijvoorbeeld helemaal te betoveren. Het is nochtans geen sprookje maar een liefdesverhaal. En wat voor één. Ik heb het boek niet gelezen … Ja, je leest het goed. Ik heb wel degelijk een verfilming bekeken zonder eerst het boek te lezen. Misschien zou ik anders bepaalde fragmenten en dialogen gemist hebben. Nu heb ik er echter 100% van genoten. De muziek, de sfeer, de acteerprestaties, de prachtige beelden, het mooie verhaal, …

Ook ‘La Belle et la Bête’ kwam aan bod. Zodra ik hoorde dat er een verfilming kwam van de overbekende tekenfilm wist ik meteen dat ik deze wou zien. Ik had dan ook nogal grootse verwachtingen van deze film. Dé gele jurk, Lumière en natuurlijk ook de gigantische bibliotheek … Jammer genoeg kwam eigenlijk geen één van hen aan bod in de verfilming met Vincent Cassel en Lea Seydoux. Ja hoor we kregen indrukwekkende jurken te zien, maar geen daarvan deed me echt aan Belle denken. Dat diezelfde Belle in deze film plots blond haar heeft en het volgens mij geen enkele keer in een staart draagt heeft ook niet bijgedragen aan de herkenbaarheid. Maar wat me nog het meeste heeft teleurgesteld is de afwezigheid van de bibliotheek. Natuurlijk is het ergens wel leuk om dit verhaal op een andere manier te ontdekken, maar ondanks het feit dat het een mooie film is, miste ik toch een aantal herkenbare elementen.

‘Maleficent’ had ik heel graag in de cinema gaan zien. Jammer genoeg was dat er niet van gekomen, maar gelukkig kon ik hem nu alsnog bekijken. Misschien iets minder indrukwekkend dan op het grote scherm, maar wel een pak comfortabeler. (zetel,warme fleece, grote tas thee, …) Best wel grappig om Umbridge in deze film als fairy te zien opduiken. Ja hoor, de ROZE fairy. 😉
Die life-action versie van een bekend sprookje is eigenlijk wel bijzonder. Acteurs weten toch veel meer gevoel in hun acteerwerk te steken dan tekenfilm-figuurtjes. De visuele effecten maken het al zeker de moeite waard om deze film te bekijken. Maar eigenlijk heb ik vooral van deze film genoten omdat hij er dankzij het tonen van Maleficent’s geschiedenis voor zorgt dat je echt gaat houden van dit personage.

Misschien moet ik binnenkort eens een lijstje posten met al mijn Digibox-favorieten zodat jullie me kunnen laten weten voor welke films ik zeker tijd moet proberen maken. Deze drie vond ik zelf alleszins zeker de moeite waard.