Titel: De appelboomgaard
Auteur: Susan Wiggs
Uitgeverij: Harlequin
335 p.

In het bezette Kopenhagen weet een jongen te ontsnappen aan de nazi’s. Op zijn vlucht neemt hij alleen een paar familiefoto’s mee, een een Fabergé-ei van onschatbare waarde.

Tess is gefascineerd door de verborgen geschiedenis van dierbare voorwerpen, en van die passie heeft ze haar beroep gemaakt. Ze reist de wereld rond om gestolen kunstschatten aan hun rechtmatige eigenaars terug te geven. Van haar eigen geschiedenis weet ze vrijwel niets. Haar vader is onbekend, en haar moeder wil niets over hem vertellen.

Dan krijgt ze het bericht dat haar grootvader – van wie ze niet eens wist dat hij bestond! – in coma ligt en dat hij haar de helft van een appelboomgaard wil nalaten. Maar dat is niet de grootste schok. De andere helft van de boomgaard gaat naar Isabel Johansen … haar halfzus

Met wat vage aanknopingspunten, een Deense naam en een paar foto’s gaan de zussen op zoek naar hun achtergrond. Op een van de foto’s staat een afbeelding van een goudkleurig ei …

Verhaal:

Tess had altijd al een zwak voor voorwerpen waar een heel verhaal aan verbonden zit. Als kind groeide ze, vermits haar moeder telkens onderweg was voor haar werk, op in het winkeltje van haar Nana. Een kleine zaak die was volgeladen met kleine snuisterijen. Het ene al wat kostbaarder dan het andere maar allemaal voorzien van een heuse geschiedenis. Later koos ze haar opleiding dan ook doelbewust uit zodat ze van haar passie haar werk kan maken. Iets dat ze nu dan ook met volle overgave doet. Als een vrouwelijke Indiana Jones gaat ze op zoek naar gestolen kunstschatten zodat ze die opnieuw aan de eigenaars kan bezorgen. Vaak lijkt het alsof Tess alleen op de wereld staat. Haar oma is enkele jaren geleden, haar vader is onbekend en haar moeder reist nog steeds, net als zij, de wereld rond voor haar werk.

Tot er plots een man opduikt met het bericht dat haar grootvader – een man van wiens bestaan ze zelf niet op de hoogte was – in coma ligt en haar als erfgename de helft van een appelboomgaard wil nalaten. Alsof deze verrassing nog niet schokkend genoeg is, ontdekt ze dat de andere helft van zijn erfenis wordt toegeschreven aan Isabel Johansen. Blijkbaar heeft ze niet enkel een grootvader maar zelfs een halfzus.

Vermits grootvader hun vele vragen niet kan beantwoorden en haar moeder niet te bereiken is, gaan de zussen zelf op zoek naar achtergrond. Veel hebben ze niet om op terug te vallen tijdens deze zoektocht, maar stilletjes aan komen ze niet enkel meer te weten over hun eigen geschiedens, ze leren elkaar ook steeds beter kennen.

Mijn mening:

Eigenlijk ben ik heel blij dat ik de samenvatting van dit boek niet had gelezen vooraleer ik het verhaal las. Op deze manier begon ik immers zonder bepaalde verwachtingen en wist het boek me te verrassen. Ik had immers verwacht dat dit boek een luchtige verhaal voor tussendoor zou zijn, maar uiteindelijk bleek ‘De appelboomgaard’ me meer te raken dan ik had verwacht.

Ik vond het erg mooi hoe de perspectieven op het heden en verleden met elkaar verweven werden. Het was erg makkelijk om met Tess mee te leven die vrij onverwachts ontdekt dat haar familie niet enkel uit haar overleden oma en rondreizende moeder lijkt te bestaan. Maar ook om te volgen hoe diezelfde succesvolle én onafhankelijke, maar vooral eenzame vrouw, zichzelf geleidelijk aan lijkt te ontdekken wanneer ze op het landgoed van haar familie terechtkomt.

Ook de wijze lessen die dit boek bevat wisten me te raken. Ik vond het vooral leuk om er één te ontdekken die ik jaren als richtlijn hanteer …

“Het leven was goed – meestal – zolang hij zich richtte op de dingen die hij had, in plaats van de dingen die hij niét had”

De locatie, de lekkere gerechten, … De beschrijvende stijl waardoor je je zo een beeld kan vormen van de appelboomgaard, de daarbij horende gebouwen én de heerlijke geuren die uit Isabel’s keuken komen. De zussen die zowel van uiterlijk als karakter erg van elkaar verschillen maar tegelijkertijd perfect elkaar aanvoelen, een oorlog die dromen en levens doet instorten, mensen die zelfs in de moeilijkste situaties het beste trachten te doen, …

In het begin van het boek viel het me even op dat Tess zichzelf iets te vaak herhaalde, maar vanaf ik eenmaal in het verhaal opging heb ik enkel nog genoten van dit mooie boek waarin de hoofdpersonages geleidelijk aan de waarde van herinneringen koesteren en beseffen dat je geluk niet krijgt maar het voor een deel zelf moet nastreven en verwezenlijken.