Titel: Heksenwaan                                                     (The Grim Collective, #1)
Auteur: Martijn Adelmund & Iris Compiet
Uitgeverij: LS Amsterdam
156 p.

“Nikkie Zeevenslooten is vervloekt. Dat wil zeggen: dat idee kan ze maar niet loslaten. Misschien wel om die reden gebruikt ze haar schetsboek als een spiegel voor haar dagelijkse belevenissen, om precies bij te houden wat haar allemaal overkomt. Want de dagelijkse gebeurtenissen in het leven van Nikkie zijn ronduit onalledaags. Vaak zelfs beangstigend. Zo blijkt tijdens een bezoek aan de Heksenwaag in Oudewater dat vreemde en vooral sinistere personen een ongezonde belangstelling voor haar aan de dag leggen. Ternauwerdood lukt het haar te ontsnappen. Wat ze niet weet, is dat dit pas het begin is van een avontuur dat haar naar de gevaarlijke omgeving van de zogeheten Binnenlanden zal voeren, het domein van de heksen. Wat Nikkie ook niet weet, is dat zij de hoofdprijs vormt van de Wilde Jacht, die geen enkel mensenkind ooit heeft overleefd …”

Verhaal:

Nikkie is een bleek, 13-jarig meisje met roodgeverfd haar. In tegenstelling tot haar klasgenoten heeft ze haar groeischeut nog niet gehad, toch is dit niet de enige reden waarom ze het buitenbeentje van de klas is. Ze is nu eenmaal met heel andere zaken bezig dan haar leeftijdsgenoten die het over niets anders als jongen/meisje-gerelateerde onderwerpen hebben.

Tot hier lijkt Nikkie’s leven niet zo heel veel te verschillen van dat van de meeste tieners, alleen komt hier al snel verandering in nadat ze op het werk van haar vader voor het eerst iets heel verontrustend vaststelt. Alleen blijft deze vaststelling niet onopgemerkt. Eerst denkt ze nog dat haar fantasie met haar op de loop gaat. Of dat ze misschien last heeft van waanbeelden. Het kan toch niet dat datgene wat zij als gezichtspiegeling beschouwt de werkelijkheid is?

Toch ziet het er naar uit dat Nikkie in staat is om die dingen waar te nemen die voor anderen verborgen zijn. Zij ziet wat er achter maskers verborgen gaat, ze merkt zaken op die zich al jarenlang verschuilen. En de wezens die nu plots opgemerkt worden nemen haar dit niet in dankbaarheid.

Op het laatste nippertje weet ze uit een benarde situatie te ontsnappen, de vraag is alleen of de nieuwe situatie waarin ze zich nu bevindt een grote verbetering is. Net wanneer je denkt dat het allemaal niet meer hallucinanter kan worden, bewijst dit boek zonder probleem het tegendeel …

Mijn mening:

Stel je de wereld voor als een gigantische landkaart die men op specifieke plekken heeft dubbelgevouwen. Het overlapte gedeelte is verborgen aan het zicht maar bestaat wel nog steeds als een gebied dat vlakbij ligt maar zowel verborgen als onbereikbaar is behalve voor een uiterst selectief aantal wezens die weten hoe ze deze locaties kunnen bereiken …

Toen ik de korte inhoud van dit boek las was mijn interesse meteen geprikkeld en met rede. Alsof het idee van die overlappende gebieden waar de tijd verbogen wordt en de ruimte verborgen is nog niet genoeg tot de verbeelding spreken krijgen we in dit boek ook een heel ander soort heksen te zien dan we gewoon zijn.

De laatste jaren lijkt het alsof de meeste fantasiefiguren steeds vaker worden weergegeven met menselijke karaktertrekken, de kenmerken die hen typeren en er in het verleden voor zorgen dat we schrik van hen zouden krijgen worden nu vaak geminimaliseerd of geromantiseerd. In ‘Heksenwaan’ is daar geen sprake van en dat is heel verfrissend. Zelfs Bellatrix Lestrange lijkt een lieverdje naast de misvormde wezens die in dit verhaal aan bod komen. Mij deden ze een beetje denken aan de Heksen van Roald Dahl. Magische wezens die er op het eerste zicht net zo uit zien als ons, maar onder hun maskers een heel ander uiterlijk verbergen.

Het enige nadeel dat ik bij dit boek kan bedenken is dat ik veel te snel bij het einde aankwam. De beschrijvende manier die Martijn Adelmund hanteert zet je fantasie meteen aan het werk én de knappe illustraties van Iris Compiet die dit boek sieren overtreffen vervolgens je eigen verzinsels. Dat er zoveel Steampunk-elementen in deze illustraties verwerkt zitten spraak mij persoonlijk ook erg aan. Vanaf je de eerste prenten in dit boek bekijkt vallen deze meteen op, ze doen het boek een beetje lijken op een Grimoire waarin de fysieke kenmerken van magische creaturen worden uitgebeeld.