Titel: Droomeiland
Auteur: Tracey Garvis Graves
Uitgeverij: LS Amsterdam
144 p.

“De jonge Owen Sparks vlucht weg van zijn hectische bestaan. Zijn leven als internetmiljonair is een aaneenschakeling van meetings, feesten en reizen. Hij vertrekt naar een eilandje in de Indische Oceaan om in alle eenzaamheid zijn leven weer zin te geven.

Callie Reed hoort niet bij zijn plannen. Zij geniet met haar broer James van een onbezorgde vakantie op de Malediven en weet niets van het idiote leven dat Owen achter zich heeft gelaten. Als Owen haar in een opwelling vraagt of ze hem op zijn droomeiland gezelschap wil houden, heeft hij geen idee dat zijn zo zorgvuldig geplande reis anders zal verlopen dan hij ooit had kunnen denken …”

Verhaal:

Owen Sparks heeft reeds op jonge leeftijd een grote carrière opgebouwd. Dit vroege succes heeft hem niet enkel naambekendheid gegeven maar ook goed zijn rekeningen gevuld. Jammer genoeg merkt hij al snel dat er veel veranderd wanneer mensen weten dat je rijk bent. Het gedrag van zijn vrienden veranderd, maar ook dat van zijn familieleden. Veel van hen zien hem sindsdien hoofdzakelijk als levende bankautomaat én tonen verder geen interesse. Op een bepaald moment heeft hij er genoeg van en vlucht weg uit de heisa en de non-stop rinkelende telefoons waarbij telkens iemand aan de overzijde van de lijn wacht om iets van hem te vragen.

Zonder het aan de grote klok te hangen treft hij de nodige voorbereidingen en verdwijnt dan plots uit het zicht. Hij zorgt er voor dat iemand hem afzet op een eilandje in de Indische Oceaan, een onbewoond eiland, waar hij in alle stilte tot rust kan komen én voldoende tijd heeft om na te denken welke richting hij uit wil met zijn leven.

Slechts één keer per maand komt hij terug in de bewoonde wereld om zijn voorraden aan te vullen. Bijna een jaar lang leeft hij in zijn eentje en leert zowel het eiland als zichzelf beter kennen. Wanneer hij tijdens één van deze trips Callie ontmoet en haar vraagt of ze hem wil vergezellen verandert deze vraag zijn oorspronkelijk geplande afzondering op een manier die hij zelf niet had kunnen bedenken.

Mijn mening:

Mijn eerste reactie op dit boek ging over het volume. ‘Droomeiland’ is immers een dun boekje, met zijn 144 pagina’s is het waarschijnlijk het dunste exemplaar dat ik dit jaar las. Dat dit verhaal meer leek te zijn dan ik had verwacht was dan ook een grote verrassing. Ondanks het kleine aantal pagina’s ontwikkelt het verhaal zich immers in een rustig tempo. Een hoog leestempo zou ook niet mooi bij dit boek hebben gepast, maar ergens had ik het wel verwacht op basis van de dikte van het boek. Dat ik het hier mis had is dus zonder twijfel een groot pluspunt.

‘Droomeiland’ las erg vlot en ik vond het bovendien ook een mooi én ontroerend verhaal op een prachtige locatie. Dit boek gaat vooraf aan de gebeurtenissen die in ‘Gestrand’ plaatsvinden. Jammer genoeg heb ik dit eerder gepubliceerde boek zelf nog niet gelezen, want ik vermoed dat ‘Droomeiland’ nog specialer moet zijn voor de mensen die het al wel lazen.

Het enige minpuntje bij dit boek waren de plotse omschakelingen tussen perspectief en tijd. Owen vertelt zijn verhalen aan twee toeschouwers in het heden. Maar iedere keer dat er plots een fragment uit het heden in dit boek voorkomt had ik het gevoel dat zijn verhaal onderbroken werd. Bovendien was het niet altijd meteen duidelijk dat je overging op een andere invalshoek.

Toch heb ik genoten van dit korte maar mooie verhaal én ik heb alvast ‘Gestrand’ op mijn TBR-lijst geplaatst zodat ik dat binnenkort ook eens kan lezen.