Titel: Klem
Auteur: Simon Beckett
Uitgeverij: LS Amsterdam
334 p.

“Het is een snikhete zomer op het verlaten Franse platteland. De Engelsman Sean loopt door een verwilderd bos en trapt in een wildklem. Hij raakt bewusteloos van de pijn. Gelukkig wordt hij gevonden door een jonge vrouw, Mathilde. Zij en haar zusje slepen hem mee naar hun afgelegen boerderij.

Als Sean opknapt, gaat hij werken voor Mathildes vader, een rauwe, norse man die jaagt en varkens fokt. Er hangt een lugubere sfeer. Dan blijkt dat de vorige klussen verdwenen is. Iedereen op de boerderij draagt onrustbarende geheimen met zich mee. Maar ook Sean houdt veel verborgen …”

De naam Simon Beckett is me niet onbekend. Ik was immers al langer van plan om zijn boeken te ontdekken, alleen was dat er tot nu toe nog steeds niet van gekomen. Dankzij LS Amsterdam kwam daar nu toch verandering in. Van hen kreeg ik immers ‘Klem’ toegestuurd als recensie-exemplaar. Ik ben dus niet begonnen in het welgekende ‘De geur van sterfelijkheid’, dat zowel zijn grote internationale doorbraak was als het eerste boek uit zijn reeks rond hoofdpersonage David Hunter, maar wel in dit meer recentere boek.

Van in het prille begin van dit boek, waarin Sean terecht komt op een verlaten weg in Frankrijk, weet Simon Beckett met zijn sobere en beknopte schrijfstijl zowel de grilligheid van de gebeurtenissen in dit boek te omschrijven, als de altijd aanwezige dreiging nog meer te beklemtonen. De lezen schippert gedurende het hele boek van het heden in Frankrijk naar het verleden in London. Door deze afwisseling ontdekken we de situatie waarin hij zich nu bevindt, maar komen we ook meer te weten over de gebeurtenissen die eraan vooraf gingen en ervoor zorgden dat hij hier terecht kwam.

Bij aanvang van het verhaal lijken deze van elkaar verschillende verhaallijnen vrij ver uit elkaar te liggen, maar naarmate het verhaal zich ontwikkelt lopen beide verhalen vloeiend naar elkaar toe.

Mathilde leeft samen met haar vader, zuster en zoontje in een afgesloten boerderij. Ze leven totaal geïsoleerd van de buitenwereld, afgeschermt van de overige bevolking in het rustige dorpje. Ze gaan hier zo ver in dat ze volledig in hun eigen behoeften voorzien en hierdoor leven onder condities die doen denken aan het verleden.

Het gebouw waarin ze leven is zo verouderd dat het vrijwel op instorten staat. Net als de geestelijke gezondheid van zijn bewoners. De renovatiewerken die Sean uitvoert zorgen er voor dat de facade er veel beter uit ziet, maar net hierdoor wordt het contrast nog groter met wat er achter deze gevel plaats heeft.

Simon Beckett’ schrijfstijl en de sfeer die hierdoor wordt opgeroepen in dit boek doen me denken aan de lugubere sfeer die Tim Burton in veel van zijn films weet in beeld te brengen. Tijdens het lezen had ik dan ook vaak een erg grillig beeld van de plek waar dit verhaal zich afspeelt. Dit was voor mij als Tim Burton-fan zeker een groot pluspunt.

Ik heb ‘Klem’ in één ruk uitgelezen doordat het verhaal zo vlot las. De sterke personages zorgden er echter ook voor dat ik helemaal in dit boek opging. Een verhaal met veel geheimen en een schokkend einde dat me als lezer lichtjes verbouwereerd achterliet.