Sommige van mijn mede-blogsters hebben een eigen boek geschreven, anders slagen er telkens opnieuw in om een vlotte en grappige blogpost neer te pennen. Ik hou het hoofdzakelijk bij lezen. In het verleden waagde ik me wel eens aan een poging tot, maar veel verder dan een kortverhaal is dat nooit gekomen. Het enige dat ik nu nog af en toe op papier durf zetten is een songtekst voor ‘State of the Pigs’, de groep waarin mijn broer bassist is.

Ik lijk het een beetje verleerd te zijn dat schrijven. Misschien komt dat na een tijdje wel weer terug maar momenteel blijft het beperkt tot de blogposts die jullie hier kunnen terugvinden en de mail-correspondentie naar mijn vriendinnen toe. De meeste van die schrijfsels gebeuren tegenwoordig via de computer. Al ben ik één van de mensen die vindt dat verjaardagswensen en kerstkaartjes specialer zijn wanneer je ze per post verstuurd. Beide blijf ik dus nog steeds op de traditionele manier verzenden. Maar naast die sporadische kaartjes is er één ding dat elke maand terugkomt … mijn Amnesty-brief.

Al sinds ik 13 à 14 was, schrijf ik 10 keer per jaar, telkens de derde dinsdag van de maand, een nieuwe Amnesty-brief. Na een grove berekening schat ik dat ik ondertussen reeds zo’n kleine 200 brieven heb geschreven. Vroeger kreeg je af en toe een brief toegestuurd wanneer er iemand was vrij geschreven, maar sinds het internet gebeurd dat niet meer. Toch bedenk ik me iedere keer wanneer er iemand wordt vrijgelaten naar aanleiding van zo’n lading Amnesty-post, dat woorden echt wel krachtig zijn.

Ze kunnen me als lezer doen wegduiken in een heel andere wereld, maar ze zijn evengoed in staat om het onrecht dat mensen wordt aangedaan aan te kaarten én er iets aan te laten doen. Ik besef maar al te goed dat niet iedereen overtuigd is van het effect dat één brief kan hebben, maar zelf ben ik er na al die jaren wel zeker van dat al die kleine protesten samen een groots resultaat kunnen boeken.

Zelf blijf ik trouw meedoen aan de ‘Schrijf ze vrij-acties’ … Jullie ook?