Titel: De schilder
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
432 p.

Lila leeft een nomadenbestaan. Haar hele leven past in twee koffers en met elke nieuwe klus die ze aanneemt verandert meteen ook haar thuis. Ze is dan ook een huizenoppasser. Terwijl de eigenaars van een woning op vakantie gaan, verblijft zij in hun huis en neemt de zorg op zich voor eventuele huisdieren, het gieten van de planten, … Ze gaat zelfs nog eens stapje verder en doet meteen ook enkele reparaties waardoor terugkerende klanten niet enkel een fris gepoetste woning aantreffen, maar ook een verse pastasalade in de koelkast, een boeketje bloemen op de tafel en een stoel die plots niet meer wankelt.

Haar echte passie is echter het schrijven. Vrijwel elke gebeurtenis kan aanleiding zijn om een heel verhaal te bedenken. Dat is waarschijnlijk dan ook de verklaring voor haar guilty pleasure … Lila houdt er immers van om haar buren te observeren en verhalen te bedenken bij datgene dat ze ziet. Tot ze plots getuige is van een moord …

Op het eerste zicht lijkt deze zaak een klassieke geval van moord en zelfmoord met een hoop papierwerk voor de politie en een zware klap voor de nabestaanden tot gevolg. Een van hen neemt dan ook contact met haar op omdat zij de enige persoon is die hem kan helpen met te ontdekken wat er juist gebeurd is. Ashton is er immers van overtuigd dat de bewijzen niet het volledige verhaal tonen.

En wanneer men de situatie nauwkeuriger bekijkt lijkt het erop dat hij wel eens gelijk zou hebben. Net als bij een schilderij waar je steeds meer in lijkt te ontdekken naarmate je meer aandacht hebt voor de details, blijkt er zich ook bij deze zaak een heel ander verhaal af te spelen dan datgene dat je vermoed.

Misschien denken sommige van jullie dat ik een éénmans promoteam voor deze auteur ben, vermits ik zo enthousiast ben over haar boeken. Dat dit niet aan mij persoonlijk ligt, maar wel degelijk aan haar schrijftalent, bewijzen de verkoopcijfers van haar boeken. Nora Roberts is immers niet voor niets één van de meest gelezen auteurs ter wereld.

Eén van de grote pluspunten bij haar boeken zijn de personages. Ze slaagt er telkens opnieuw in om heel innemende karakters uit te werken. Zo heb je Lila die mensen leest als een open boek, maar die zelf ook heel spontaan en open is waardoor mensen haar snel in vertrouwen durven nemen. Een vrouw die in vrijwel elke situatie altijd in staat is om logisch te redeneren en correct te reageren, iemand die gewoon is om alles zelf te doen. Iemand die niet zit te wachten tot iemand haar hulp komt aanbieden maar zichzelf steeds uit de nood weet te helpen.

Maar ook Ashton is onmisbaar in dit verhaal. Een jonge kunstenaar die erg rijk is, maar heel open én down-to-earth. Creatief maar tegelijkertijd nuchter, iemand voor wie familie heel belangrijk is. Zelfs al is die familie zo complex, dat een spreadsheet geen overbodige luxe is om alle namen en relaties te onthouden.

Zij beiden zijn dan wel de hoofdpersonages in dit verhaal maar lang niet de enige karakters die bij de lezer sympathie weten op te wekken. Zo vond ik de vriendschap tussen Lila en Julie heel mooi overkomen. Twee vriendinnen die op een uitzonderlijke manier in contact kwamen, maar elkaar echt door en door kennen.

De humor die iets minder aanwezig was in ‘Nachtmuziek’ en ‘Droomwereld’ speelde in dit boek opnieuw een grote rol. Ik heb zelf alleszins regelmatig al glimlachend zitten lezen tijdens een grappige conversatie tussen Ashton en Lila, of tijdens één van de onderonsjes waarbij zowel Lila als Julie het niet nalaten om elkaar te plagen. Ook de verwijzingen naar bekende films en muziek deden me al snel glimlachen.

Innemende karakters, herkenbare verwijzingen, een vlotte schrijfstijl, … allemaal kenmerken die typerend zijn voor Nora Roberts en die er voor zorgen dat ‘De schilder’, net als zijn voorgangers opnieuw veel te snel was uitgelezen.

Krijgen jullie ook al zin om dit boek te lezen? Dan moet je volgende week goed deze blog in de gaten houden …