Titel: Moordspel
Auteur: PJ Tracy
Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
300 p.

“Als een seriemoordenaar filmpjes van zijn gruweldaden verspreidt op internet, schakelen inspecteurs Leo Magozzi en Gino Rolseth softwarebedrijf Monkeewrench in. Met een geavanceerd programma lukt het Grace MacBride en haar excentrieke team om onderscheid te maken tussen filmpjes die in scène zijn gezet en filmpjes die daadwerkelijke moorden laten zien.

Maar terwijl het team van Monkeewrench koortsachtig het web afspeurt naar aanwijzingen om nieuwe moorden te voorkomen, blijven er nieuwe filmpjes opduiken en loopt het aantal slachtoffers in rap tempo op. Dan stuiten ze op een sinistere website die hen op het juiste spoor zet – een spoor dat naar een gruwelijke ontdekking leidt …”

Dit boek stond al een hele tijd in de boekenkast naar me te lonken. Ik stelde het lezen ervan eigenlijk steeds weer uit omdat er nog steeds geen nieuw boek van PJ Tracy op de planning stond. Dat klinkt waarschijnlijk gek, maar ik wou het dus zo lang mogelijk opsparen. Vermits de verhalen rond Monkeewrench steeds worden afgerond in één boek is dit ook haalbaar, mochten ze met een cliffhanger eindigen dan zou ik dat uitstellen nooit zolang hebben volgehouden.

Toen ik onlangs eventjes geen recensiemateriaal in huis had, wou ik toch nog eens één van mijn eigen boeken lezen en toen dacht ik plots aan ‘Moordspel’. Nu ja, een oproep van Craving Pages heeft daar ook een rol in gespeeld. Hierdoor ging ik immers opzoek naar paarse boeken in mijn persoonlijke collectie en daardoor lag die boek nu eens bovenaan de stapel in plaats van onderaan.

Ondanks het feit dat er dit keer al een hele tijd was verstreken sinds mijn laatste PJ Tracy boek, herkende ik meteen de stijl die voor hen zo typerend is. Hun treffende omschrijvingen die er voor zorgen dat je perfect weet wat er in de gedachten van haar karakters omgaat en die er daardoor ook voor zorgt dat je hen nog beter gaan begrijpen.

De geloofwaardige personages, zelfs de situatie waarin ze zich bevinden, hoe gestoord die ook is lijkt door hun schrijfstijl plots heel realistisch. Wat het op zich nog spannender maakt, want moeder en dochter weten telkens opnieuw een beangstigende toestand tot leven te brengen in hun boeken.

Ook dit keer slaagden ze hierin waardoor ik tijdens het lezen al snel de Amish hun gedachtengang beter begon te begrijpen. Je zou voor minder electronica uit het leven bannen wanneer je leest waar men het internet naast het ingeburgerde Facebook en online spelletjes allemaal voor kan hanteren.

Na de vier voorgangers was ik natuurlijk al vertrouwd met zowel Gino als Magozzi, maar ook het Monkeewrench team zijn geen onbekenden meer. Het team met zijn vier leden die uiterst verschillend zijn van elkaar vormen nog steeds een surrogaat-familie van getormenteerde zielen voor elkaar.

Al die zaken waren opnieuw aanwezig, net als de strak aangetrokken spanningsbook die je als lezer tijdens het hele boek lang op het puntje van je stoel houdt. De opbouw van het verhaal, de korte hoofdstukken én de vlotte schrijfstijl zorgen er bovendien voor dat je je vrij snel een weg door het boek baant.

Alleen het einde ontgoochelde me. Ik kan er natuurlijk niet teveel over vertellen zonder iets te verklappen, maar het voelde voor mij aan als een plotse afsluiting van deze reeks. Een einde waar ik niet op hoopte, maar gezien het feit dat er al enkele jaren niets over een nieuw Monkeewrench-boek is verschenen, vrees ik toch dat dit effectief de afsluiting van deze serie zou kunnen zijn.