Titel: De Poppenspeler
Auteur: Stuart MacBride
Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
446 p.

“Acht jaar geleden vermoordde De Poppenspeler vier vrouwen. Drie andere vrouwen liet hij in kritieke toestand aan hun lot over, ieder met een open buikwond, ieder met een plastic pop vastgenaaid aan hun ingewanden. Daarna verdween hij spoorloos.

Rechercheur Ash Henderson heeft betere tijden gekend. Zijn gezin is verwoest, zijn carrière is aan gort en een gewetenloze crimineel probeert hem voor de rest van zijn leven in de bak te krijgen. Dan wordt er op de vuilnisbelt van Oldcastle een lijk met een plastic pop in de buikholte aangetroffen. Dr. Alice McDonald weet het politiekorps ervan te overtuigen dat Ash de juiste man is om De Poppenspeler te pakken.

Ash wordt vrijgelaten voor de duur van deze ene zaak. En dat is misschien precies genoeg tijd voor wraak …”

‘De poppenspeler’ is het tweede boek met Ash Henderson in de hoofdrol. Ik heb het eerste deel uit deze reeks nog niet gelezen en weet dus niet de details van wat hem in het vorige boek is overkomen, al snel wordt echter duidelijk dat die gebeurtenissen allesbehalve positief waren.

Wanneer je als politie-agent in de gevangenis terechtkomt bestaat je leven sowieso niet uit rozengeur en maneschijn. In zijn geval is het echter nog erger vermits een bekende uit zijn verleden er alles aan doet om hem niet enkel daar te houden, maar er ook voor te zorgen dat zijn leven in die ingesloten ruimte een ware hel is.

Als een seriemoordenaar die van de aardbol verdwenen leek te zijn, plots terug zijn gestoorde tijdsverdrijf lijkt op te pikken, wordt Ash gevraagd om mee te werken aan het onderzoek. Voorzien van een enkelband wordt hij opgepikt in de gevangenis en komt hij terecht in een samengesteld team van underdogs. Een groep totaal verschillende mensen, wiens zwakke punten duidelijk in het licht worden gesteld in de loop van het boek. In de meeste boeken worden net alle goede eigenschappen bij een favoriet hoofdpersonage in de verf gezet, maar daar doet Stuart MacBride niet aan mee. Hij benadrukt net al hun minpunten en negatieve karaktertrekken en net dat maakt zijn personages realistisch.

Samen met twee andere teams gaan ze op zoek naar de bewuste Poppenspeler. Althans dat is de bedoeling. Politiek en hiërarchie zorgen ervoor dat een goede samenwerking vrijwel onmogelijk is. Een perslek en ondermeer het verdwijnen van bewijsmateriaal zorgen ervoor dat de achterdocht primeert waardoor de teams niet samen maar naast elkaar werken.

Dit bemoeilijkt hun race tegen de klok om een een gestoorde seriemoordenaar tegen te houden voor hij nog meer slachtoffers kan maken …

‘De poppenspeler’ is het eerste boek van Stuart MacBride dat ik lees en deed me al snel ontdekken dat deze auteur een heel eigen stijl heeft. Mocht ik deze manier van schrijven in één woord moeten samenvatten dan zou dat ongetwijfeld ‘rauw’ zijn.

Hij lijkt geen verbloemingen of afzwakkingen te kennen. Gruwelijke scènes worden erg grafisch omschreven, tot in de kleinste details. Bovendien lijkt zijn hoofdpersonage tijdens het beleven van deze gruwelijkheden steeds afstandelijker te worden. Zelfs wanneer deze worden toegepast op een goede vriend, lijkt hij de situatie op een gevoelloze en kille manier te analyseren. Waarschijnlijk is dit de enige manier om niet gek te worden wanneer je omringd bent door zoveel wanhoop en huiveringwekkende gebeurtenissen.

Net die gedetaileerde beschrijvingen van de gedachtengang van dit groepje underdogs zorgt ervoor dat dit boek naast een thriller waarin de misdaad primeert, evengoed een psychologische thriller is. Eentje waar de grenzen tussen goed en kwaad erg vaag zijn en de grijze zone soms de enige oplossing lijkt te zijn om iets tot een ‘goed’ einde’ te brengen.

Ik weet niet goed wat ik van Stuart MacBride’s manier van schrijven moet denken. Het boek zelf las ontzettend vlot en was erg spannend. Zijn zwarte humor kon ik wel appreciëren, maar ik vrees dat zijn abrubte schrijfstijl en de afstandelijke benadering van het hoofdpersonage niet echt voor mij zijn weggelegd. Ik ben als lezer gewoon om met de karakters uit een boek mee te leven en door deze manier van schrijven lijk je het meer vanop een afstand mee te maken.