Titel: De ooggetuige
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij
496 p.

“Elizabeth is de dochter van een obsessief strenge moeder. Wanneer ze zich eindelijk eens durft te laten gaan en te veel drinkt in een nachtclub, valt ze voor de charmes van een vreemdeling met een Russisch accent. De gebeurtenissen die daarop volgen veranderen haar leven voorgoed.

Twaalf jaar later woont een vrouw die bekendstaat als Abigail Lowery, in de buitenwijk van een klein stadje omringd door natuurgebied. Als freelancer ontwerpt ze ingewikkelde beveiligingssystemen; haar eigen huis is een soort gewapende vesting, met een felle waakhond en een ruim assortiment vuurwapens om indringers op afstand te houden. Ze is erg op zichzelf, zegt weinig, laat niets zien. Abigails gereseveerdheid intrigeert politiecommisaris Brooks Gleason. Hij vermoedt dat ze bescherming nodig heeft – en dat ze iets verbergt wat ooit zal moeten uitkomen …”

 

Voedingsschema’s gebaseerd op dieetkundig advies, trainingsschema’s, voorgeschreven kledingadvies (nu ja, eerder een bevel), psychologische afspraken die op vaste dagen worden ingepland in de overvolle agenda die Elizabeth’s leven bepaald. Haar moeder heeft de teugels stevig in handen en beslist alles in haar dochter haar plaats. De situatie is zo extreem dat ze zich soms afvraagt of haar moeder haar als dochter of experiment beschouwt. Wanneer ze hier één keer tegen in gaat en samen met een vriendin van een ontspannende avond geniet loopt plots alles in het honderd waardoor haar strakke georganiseerde leventje wordt vervangen door chaos.

Sunshine is net het tegenovergestelde van de jonge Elizabeth. Haar naam heeft ze bijvoorbeeld zelf gekozen omdat ze de naam die haar ouders bedacht hadden niet bij zichzelf vond passen. Ze is ontzettend creatief, maar een minstens even grote chaoot, een manusje-van-al, erg vriendelijk maar eveneens erg opdringerig … Eigenschappen waar sommige ook van zijn terug te vinden bij haar zoon Brooks Gleason. Zijn volharding én opdringerigheid komen hem heel goed van pas wanneer hij contact probeert te leggen met de teruggetrokken Abigail Lowery die in hetzelfde dorp woont waar hij Korpschef is …

Wat ik zo leuk vind aan de boeken van Nora Roberts is dat haar personages zo goed worden uitgewerkt én dat ze de tijd neemt om het verhaal te laten ontplooien. Haar boeken zijn doorgaans iets omvangrijker dan een doorsnee roman/thriller, maar tot nu toe heb ik bij nog geen enkel van haar verhalen het gevoel gehad dat iets te erg werd uitgesponnen. Telkens op nieuw zit ik ontzettend snel in het verhaal én wil ik vervolgens het boek in één ruk uitlezen.

Een leuke bijkomstigheid is dat je doorgaans ook wel iets meer te weten komt dankzij haar boeken en hoofdpersonages. Ik ben niet meteen van plan om honden te gaan trainen (De zoektocht) of brandhaarden te gaan onderzoeken (De gloed van vuur). Ook hacken of beveiligingsprogramma’s ontwerpen staan niet meteen in mijn planning, het onderhouden van deze site én blog is al tijdrovend genoeg. 🙂 Toch vind ik het leuk om tijdens het lezen van Nora Roberts boeken iets meer te weten te komen over zaken waar ik me zelf niet mee bezig hou.

Bij dit specifieke boek heb ik vooral genoten van de humor. Abigail die al analyserend door het leven gaat en elke situatie rationaliseert, ook op relationeel vlak, zorgt met haar vaak misplaatste reacties voor grappige situaties. Al draagt de volhardende Brooks hier zelf vaak ook veel aan bij.

Bij dit boek vond ik iets minder spanning terug als anders, maar de humor wist dit gemis wel op te vangen. Dit boek bevat bevat dan ook alle aspecten die typisch zijn voor een Nora Roberts-boek: overtuigende personages, een boeiend verhaal én de onmisbare romantische factor.