Als kind was mijn grootste nachtmerrie dat ons huis zou afbranden. Niet zo zeer uit angst voor het vuur, ik ging er om de één of andere reden van uit dat we die brand zonder problemen zouden overleven. Wat me wel verschrikkelijk leek was om je thuis te verliezen, niet de materiële zaken. Meubels en kleding zijn immers vervangbaar. Het waren echter de herinneringen die ik niet wou kwijt spelen. Brieven, foto’s, … Nu ja ik droomde er niet van, dus kan ik het eigenlijk ook geen nachtmerrie noemen. Ik lag er echter wel van wakker en lag dan in gedachten een lijst op te sommen van alle zaken die ik zou moeten missen.

Ondertussen zorgde ik er dan wel voor dat ik goed onder het dekbed lag, want om de één of andere reden was ik er toen ik jong was van overtuigd dat er een angstaanjagend iemand onder mijn bed kampeerde die mijn voet of hand zou wegtrekken mocht het vanonder het dekbed tevoorschijn komen. Tja, ik vind het zelf ook erg vreemd klinken, maar blijkbaar was ik niet het enige kind dat die angst had, want ik las later in een interview met een bekend schrijfster dat zij hetzelfde dacht.

Dan was er ook nog die keer dat ik na het bekijken van een spannende film (ik denk dat ik hem bij Jekino had gezien, maar heb geen flauw idee wat de titel van de film was, ook al kan ik me het verhaal nog wel grotendeels herinneren) overtuigd was dat de slechterik uit die film bij ons op de hal stond ’s nachts. Nadien bleek dat wat ik dacht dat zijn neus was eigenlijk een deurklink bleek te zijn.

Of die nacht dat ik zo hard had gewoeld in mijn slaap dat ik wakker werd aan het voeteneinde van mijn bed en volledig gedesorienteerd was. Het was pikdonker en ik had geen flauw idee waar ik was, maar was er wel van overtugid dat ik aan de rand van afgrond lag, vermits mijn bed enkel met het hoofdeinde tegen een muur stond maar verder nergens tegen grensde.

En dan had je ook nog die ene strip van ‘Robert & Bertrand’waarin een vrouwelijke duivel voorkwam die me blijkbaar grote schrik aanjoeg waardoor ik ’s nachts nachtmerries kreeg waarvan zelfs mijn ouders wakker werden. Die ene strip legde mijn vake vervolgens op de bovenste boekenplank in de woonkamer (buiten bereik voor jonge kinderen) en daar is hij nog heel lang blijven liggen.

En nu, nu overloop ik ’s nachts wanneer ik wakker lig wat ik de volgende dag allemaal moet doen, welke boodschappen er in huis moeten gehaald worden, welke mails er verstuurd moeten worden, …. Het ene lijstje na het andere, opnieuw en opnieuw tot ik in slaap val. Bij mij zijn het dus duidelijk geen schaapjes maar opdrachten die geteld worden. Nog steeds word ik af en toe gedesorienteerd wakker uit een uiterst vreemde droom. Jammer dat ik nadien de details van die fantasierijke dromen niet meer volledig herinner anders had ik al enkele fantasyboeken kunnen uitbrengen.

Had ik al gezegd dat ik veel fantasie heb? Blijkbaar nog steeds, na al die jaren …